Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Astrid Vandilsen uśmiechnęła się nerwowo, podnosząc wzrok i pragnąć nieśmiało wytłumaczyć, że zaszła pomyłka, że zna numer do doskonałego specjalisty, że nie wyraziła zgody, by wziąć udział w żadnym reality show... kiedy jednak napotkała spojrzenie mężczyzny, kiedy owa powaga przełamała cały jej opór, kobieta zrobiła to, co umiała najlepiej.
Zemdlała.

Oczy miała chabrowe, przerażone i wielkie. Trzęsła się gwałtownie przy próbie wzięcia głębszego oddechu.
- Jeg forstar ikke - wyszeptała, wpatrując się w sufit - Nic, zupełnie nic nie rozumiem. Nie wiem. Czy ja zwariowałam? Jeg er syk... Czy jesteście doktorami?
Zachichotała nerwowo. Może naprawdę zwariowała.
- Naprawdę, mam dość reality show... Zaraz się obudzę. To tylko chwilowy ból. Tak się zdarza. Uderzenie w głowę, szok...
Nerwowo szepcze słowa w rodzimym języku.

Z wieloma osobami. Naprawdę wieloma. Cholera... kto miał zimne ręce? Właściciel? George? Nathaniel? Szef (?!??!?!?)...
- Sporo tego... - wymamrotała - Nie chcę... dajcie mi spokój... chcę już wrócić do domu. Rzucam tę cholerną robotę, znajdę inną... może wrócę do Trondheim... o niczym nie wiem, nie słyszałam o żadnych wampirach, wampiry nie istnieją, to wymysł postindustrialu... gotycka imaginacja wierzeń... pieprzenie...
Potarła czoło.
- Jestem wotanką, nie demonologiem... naprawdę...

Astrid położyła dłoń na czole. Spokojnie. Tak. Spokój może nas uratować. Westchnęła głośno.
- To był po prostu porąbany dzień - wyjaśniła - Mojego szefa oskarżają o spółkowanie z Szatanem... czy co on tam z nim robi, do tego jakiś gość w kapeluszu ścigał kolegę z pracy... ochroniarz mojego przełożonego to też jakiś freak... do tego taki ruski z paskudnym ryjem...
O Angusie nie wspomniała. Astrid była mimo wszystko lojalna.

- Wilkołaki też istnieją? - gorzkim, rozbawionym tonem - Osobiście wolałabym rozrywać gardła przeciwnikom, niż robić za potencjalną przekąskę. Poza tym w Underworld zawsze kibicowałam tamtym.

- Pracuję na prestiżowym stanowisku w dobrej firmie, mam przed sobą przyszłość i karierę. Nie płakałam za Johnem Tolkienem - mruknęła hardo - Jak odpowiem, że: tak, to pewnie uzna mnie pan za wariatkę.
Uśmiechnęła się do siebie.
- Ja, wierzę. To jedyna rzecz, którą forsvinn... a zresztą. Chyba za często to powtarzam, przeklęci ci, którzy poświęcili lud mój.

Ostatnio edytowany przez Devvra (2010-08-24 15:59:16)

Brzmiało to nazbyt nieprawdopodobnie. Jak Alicja w Krainie Czarów. Po prostu niebieska gąsienica, tak? A gdzie buteleczka z napisem "wypij mnie"? Szlag. Astrid z powrotem opadła na poduszki. Gdyby nie wierzyła, byłoby trudniej.
- Absurd i abstrakcja - uznała cicho - Ale pozostawiająca bardzo trudny wybór. Dołączyć do świata. Mmm, wspaniale. Dobrze. Nie zadam więc pytania: po co? dlaczego? z kim? - posłała mu smutny uśmiech - Zapytam: jak?