Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Seraphim Angelo
Great American Music Hall - Downtown (8a)

- Ten cały mord to sprawka twoja i twego Sire. Chcieliście nas wybić. Nosferatu postanowili cię ukarać za to. - powiedział podwijając rękawy. Angelo może i był silny oraz sprawy w boksie, ale Nosferatu byli znani, jak i Brujah, z ogromnej wampirzej siły. Włoch już podczas rzutu poczuł siłę Primogenu. Nie wygląda to dobrze.

Alice L'chans
Great American Music Hall - Downtown (8a)

Run... run... run!


Alice biegnij. Biegnij Alice.
Nasza bohaterka próbowała uciec.
Hej. Gdzie biegniesz? Nie bój się.
Rzucała w niego czym tylko mogła.
Co tak szybko! Nie nadążam!
Jego oczy. Szaleństwo. Surowe szaleństwo.
Przecież tylko wydłubię ci oczy!
On chciał ją zabić. Marzył o tym od dawna.
Nie bój się. Nie będzie boleć... tak bardzo.
A kot spoglądał z daleka z tym swoim uśmiechem.
Uratuje cię!
Nic nie dawało. Kiedy próbowała uciec na schody, to poczuła, że ją złapał i odwrócił, po czym powalił na ziemie.
Stał nad nią z tym swoim uśmiechem. Ten widok odebrał Alice głos. Bała się jego białego noża.
Ta scena przypomniała jej coś i poczuła ból w klatce piersiowej.
Napastnik chciał zrobić zamach na nią. Wbić kościany sztylet.
Niestety został zatrzymany. Jakaś wysoka, cała we krwi postać uderzyła go z barku.
Nie rozpoznała go na początku. Nie odzywał się. Rycerz w krwawej zbroi złapał ją i pobiegł na schody.
Neil uratował jej życie i zaciągnął na piętro. Widziała z daleka jak dwóch mężczyzn się biło.
Byli zbyt daleko, aby zauważyć szczegóły.

Przez chwilę próbowała mu się wyrwać. Dopiero później go rozpoznała. Przymknęła na chwile oczy, jakby nie do końca wiedziała, czy jeszcze jest w swoim świecie, czy wróciła do ''nieżywych''. Spojrzała na walczących i cicho westchnęła. Te oczy, widziała je. Jeszcze wtedy była żywa. Co do cholery się tutaj działo. Przewidziała to? Miała jeszcze jakieś umiejętności o których nie wiedziała? Będzie musiała podziękować Neilowi. Wydawał jej się trochę... dziwny, ale przynajmniej ją uratował. Jak to możliwe, że przyśniły się jej oczy, oczy szaleńca... Którego spotkała dopiero teraz?

Alice zacisnęła zęby, gdy trzymał ją Neil. Miała nadzieje, że ją uratuje. Była zbyt spanikowana, żeby sama mogła coś zdziałać.

Jego moc nie zadziałała tak jak planował, ale to nie szkodzi, miał jeszcze parę innych asów w rękawie. Unikając uderzenia w jego głowie rodził się kolejny plan. Od tego zależało jego przeżycie.
-Spokojnie, amico. Może się po prostu rozluźnij, nie musimy walczyć. Zamknij oczy i wsłuchaj się w śpiew, wspaniały głos córki kakofonii...- przemówił do niego miłym, zachęcającym głosem, który posiadał w sobie coś więcej, jakby nakaz, kuszący nakaz.

Prezencja 3 kropka.

Ostatnio edytowany przez Blackvampire (2012-10-21 01:09:12)

Seraphim Angelo
Great American Music Hall - Downtown (8a)

Mężczyzna spoglądał na Angelo. Na początku widział, że złość i strach z jego twarzy zniknęły. Nie chciał już z nim walczyć. Jednak był jeden mały problem, te emocje nie zostały zastąpione przez przyjacielski uśmiech, ale ogromny ból. Jim Jones złapał się za głowę i zaczął krzyczeć, wręcz zwijać się z bólu. Coś było nie tak.

Alice L'chans
Great American Music Hall - Downtown (8a)

Didn't I tell you?


Kiedy podbiegła pod loże, to zobaczyła, że czekał na nią kot.
Siedział na poręczy i spoglądał na nią.
Nie ważne. Neil.
Rozejrzała się po chaosie na dole. Sytuacja była straszna.
Nigdzie jednak nie widziała Neila. Trudno było ujrzeć kogokolwiek.
Mówiłem walcz. Nie słuchałaś. Zginął, bo nie chciałaś.
To twoja wina. Uratuję cię. Pomogę ci.
Pokażę ci, co potrafisz w swoim świecie.
Musisz mi tylko zaufać.
Mówił kot. Znowu namawiał ją do czegoś dziwnego.

Dzisiaj musiał mieć wyjątkowego pecha. Choć to nie jego moc źle zadziałała, to coś nie tak było z Jonesem. Wiecznie pod górkę. Powinien się do tego przyzwyczaić. Trzeba się go było pozbyć, mimo ryzyka.
Szybko znalazł się za plecami Nosferatu zakładając mu chwyt, jedną ręką przytrzymując jego, drugą unieruchamiając jego głowę. Chciał go wciągnąć do loży, a jeśli to nie poskutkuje, miał zamiar po prostu dostać się do Księcia.

Szarpnął więc Jones'a na ziemie i wbił się kłami w jego szyję. Jego śmierć będzie z pożytkiem dla Seraphima, sporym pożytkiem. Taka krew nie mogła się po prostu zmarnować. Z resztą, pal licho, i tak był teraz po uszy w gównie. Jeden kolejny grzech nie robił różnicy, w razie czego wymyśli jakąś bzdurną bajeczkę. W każdym razie przeważyła jego mściwa natura. Niech Jones zdycha w bólu i ze świadomością, że przysłuży się sprawie Angelo.

Alice L'chans
Great American Music Hall - Downtown (8a)

Świat powrócił do normalności. Kiedy tylko przeszła przez próg loży, to korytarze piętra znowu wyglądały normalnie. Koniec tych mięsnych korytarzy. Koniec z "jej światem". Gdzie kot? Obejrzała się za siebie. Kota nie było. Weszła ponownie, aby zobaczyć co się dzieje. Wampiry już normalnie wyglądały, ale nie było ich dużo. Po większości zostały kupki popiołów. Kobieta dalej śpiewała i próbowała głośnym i bolesnym dla uszu głosem otumanić mężczyznę przed nią. Książę był niewzruszony. Jednym zamachem włożył swą dłoń w jej usta i złapał za szczękę. Krew poleciała, a język opadł. Wampir wyrwał wampirzycy dolną szczękę, a następnie w wbił drewnianą laskę w jej klatkę piersiową. Śpiewaczka zaprzestała śpiewu. Nie mieli zamiaru jej przesłuchiwać. Kiedy zapadła w letarg, o którym doktor opowiadał Alice, to ją dobito. Chaos powoli znikał. Osoby powodujący problemy byli usuwani przez Brujah, wampiry bardzo zdolne do walki. Toreadorzy, którzy łatwo zauroczyli się w muzyce i śpiewie, ocknęli się. Wszyscy postanowili się zebrać na dolę. Po zaledwie kilku chwilach wszystko się uspokoiło. Widziała na dolę Zuzannę i Jay, ale nigdzie nie widziała Mister White'a ani Neila.

John Taylor
Great American Music Hall - Downtown (8a)

Śpiew. Gdzie jest śpiew? Johnowi powróciły zmysły. Śpiewaczka przestała śpiewać. Pozostała po niej kupka popiołu i jej strój. Stał w loży i spoglądał z przerażeniem, wraz z innymi Artystami, na pobojowisko na dole. Wiedział jedną rzecz, na dole nie było Toreadorów, a w lożach nie było śladów walki. Politycznie to wygląda źle, bardzo źle. Nie miał zbytnio czasu, aby się zastanowić i stać w loży. William szturchnął go, aby się ocknął i ruszył z resztą. Mieli się zebrać na dolę. Porozmawiać z Księciem. Potrzebne jest wyjaśnienie i sprawca całego tego burdelu.
- Byłeś zauroczony, tak jak większość nas. - odezwał się do niego Sire.

Seraphim Angelo
Great American Music Hall - Downtown (8a)

The truth in the minds of the sewer people

Seraphim ukrył się za barierką. Nikt prawdopodobnie nie widział dwóch leżących mężczyzn. Jim Jones krzyczał dalej, ale był on tłumiony przez krzyki na parterze i walkę, która się odbywała. Obydwa hałasy ucichły po chwili. Jim Jones przestał krzyczeć i powoli znikał. Ciało zamieniało się w proch. Euforia. Orgazm fizyczny, emocjonalny i umysłowy. Orgazm duszy. Diableria. Amarant. Akt Diabolizmu. To skrywali Starszy. Cudowne uczucie zamordowania innego wampira poprzez wypicie jego duszy. Zabij albo zostań zabity. Czuł coś dziwnego, coś obcego. Próbował opanować myśli, aby nadal były jego. Czuł jednak, że nie jest sam. Jakaś istota w cieniach siedziała i go obserwowała. Wielka istota. Smród kanałów był tak ewidentny, że przez chwilę zdawało mu się, że był tam. Wizja minęła i powrócił do kina. Nie słyszał muzyki, krzyków ani walki, a nawet śpiewu kobiety. Przez chwilę czuł się nad wyraz silny. Wyjrzał za barierkę i widział, że ludzie z loży zniknęli i chyba zbierają się na dole. Tak. Tłumy na dole. Kupka popiołu na scenie.

Pokolenie spada o 1, z 12 do 11. Zyskano 1 punkt Zdolności, wybranej przez Gracza. Do końca nocy zyskano Potencję 3.

Nigdy nie doświadczył czegoś takiego, to było o wiele lepsze niż picie krwi śmiertelnych, ba, o wiele lepsze od jego pierwszego łyku krwi po zostaniu Spokrewnionym. Zanim na powrót stał się sobą miał niepokojącą wizję, która zasiała ziarno niepokoju w jego umyśle. Czy to możliwe, że coś innego kontrolowało poczynania Jones'a? Coś starszego i bardziej paskudnego niż przeciętny Nosfer? NIe podobała mu się ta myśl ani trochę, szczególnie, że to coś mogło widzieć co właśnie poczynił z jego pupilkiem. Włoch wstał z wyjątkową lekkością, czuł się jak młody bożek. Kiedy zerknął za barierkę zrozumiał powód zapadnięcia ciszy. Atak został odparty, pieśniarka zabita, a Książe niezadowolony. Być może to był ostatni łyk krwi w jego nieżyciu. Niestety honor nie pozwalał mu na ucieczkę. Poprawił swój krawat i garnitu, po czym zszedł na dół. Musiał porozmawiać z ich przywódcą, musiał mu wyjaśnić, że to nie jego wina.