Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Anderson wstał z bólem. Pierwsze na co zwrócił uwagę to garnitur. Nowiutki Armani, niech to szlag. Popatrzył dokoła po pomieszczeniu.
- Pięknie - skomentował.
Wyciągnął komórkę. Widząc brak zasięgu cisnął telefonem o ścianę.
- Kurwa pięknie.. ktoś wie co tu się u diabła dzieje? - popatrzył na dwóch mężczyzn, którzy poza nim byli jedynymi lokatorami w tym pomieszczeniu.

Dwight Owen

Podniósł się ociężale. Rozejrzał się, masując potylicę.
- Kurwa... gdzie jesteśmy? - Rozglądał się nieprzytomnie, dopóki nie wróciła ostrość widzenia. Od razu sprawdził broń, warknął wściekle czując że jej nie ma. Dał się podejść, tak banalnie... - Dwight. Dwight Owen. Chyba siedzimy w tym samym gównie - Rzucił cicho, starając się uspokoić. Z marnym skutkiem. Widać było strach i niepewność w jego oczach.

Oparł się o ścianę i zaplótł ręce na piersiach. Odetchnął z ulgą, kiedy tylko poluźnił trochę krawat.
- James Cromwell - skinął.
Wziął kilka głębszych oddechów spoglądając gdzieś w sufit.
- Przynajmniej nie przegapię głównej atrakcji tego bankietu. Tak przy okazji... Gratuluję objęcia posady prezesa.
Odwrócił wzrok w stronę Andersona i uśmiechnął się lekko na tyle przyjaźnie na ile pozwalał mu jego stan. Czuł że się poci, może miał nawet gorączkę. Nie był tego pewny.
- A co do fanatyków religijnych... Dziś rano jeden z nich proponował mi "nowe życie" czy coś w tym rodzaju. - przewrócił oczami - Religijny bełkot... Pewnie poślą nas na ten lepszy świat, tak jak to zrobili z moim lekarzem. Jeszcze nigdy nie widziałem meczety tak głęboko wbitej w czoło. - skrzywił się - Do mnie z resztą też dziś strzelali. Ciekawi mnie jednak czemu jeszcze żyję...

Ostatnio edytowany przez Gloran (2010-08-28 00:34:23)

Anderson słysząc Jamesa przez chwilę jakby się zastanawiał. Wyraźnie już uspokoił się nieco.
- Ah, James Cromwell.. bardzo mi miło, chociaż bankiet byłby bez wątpienia lepszymi okolicznościami spotkania - uśmiechnął się nieco krzywo.
- Prawdę o świecie.. - powtórzył słysząc Dwighta - na mnie rzucił się dziś jakiś żebrak z bronią, a później szofer rzucił mi pod nogi gaz paraliżujący. Chociaż mam wrażenie, że w tym ostatnim przypadku to nie był Anthony, tylko ktoś kto zajął jego miejsce.. tak czy inaczej jesteśmy tu uwięzieni.
Podszedł do leżącego na podłodze telefonu. Wciąż działał. Anderson wyłączył telefon i usiadł pod ścianą, starając się przy tym możliwie nie pognieść bardziej garnituru. Gdyby policja chciała namierzyć telefon uda im się nawet gdy będzie wyłączony a warto oszczędzać te resztki baterii.. Tyle, że w tym miejscu i tak ich nikt nie namierzy.

Dwight Owen

- Albo po prostu poczekajmy i zobaczmy czym jest ta ich "prawda", czy co to mieli nam pokazać - Powiedział dosyć cicho. Sprawdził na telefonie godzinę oraz datę, wyłączył i schował do jednej z kieszeni. Cóż, przynajmniej coś się dzieje... chociaż było to marnym pocieszeniem dla Dwighta. Zdecydowanie wolał spokój domu i małe zlecenia niż coś takiego.

Dwight Owen

- To nie jest żaden popieprzony reality show...? - Zapytał, jakby miał nadzieję, iż okaże się to wszystko wyreżyserowanym programem. - No dobra, panowie... spluw pewno nie dostajemy, to może wejdziemy w drzwi Pomysłowość? - Wskazał drzwi z tym napisem, czekając na reakcje towarzyszy niedoli. Widać po nim, że nie przyjmuje tej sytuacji zbyt dobrze.

Anderson najdłużej siedział cicho. Wreszcie odezwał się.
- 'Myślenie' - stwierdził - skoro nie jesteśmy gotowi na walkę, a nie jesteśmy, pozostaje dwoje drzwi. Im bardziej 'pokręcony umysł' nas w to wciągnął tym bardziej pokręcone może być jego rozumienie pomysłowości. Natomiast przedostatnie drzwi przywodzą na myśl logikę. Zasady logiki wydają się być niezłą podstawą - są w miarę uniwersalne. Pomysłowość może wymagać zrobienia czegoś z niczego, natomiast przechodząc przez drzwi 'Myślenie' oczekiwałbym jakiegoś zadania logicznego.
- Oczywiście - dodał - pozostaje mieć nadzieję, że ktoś nie robi sobie dobrego żartu zamieniając w jakiś losowy sposób 'zawartości' pomieszczeń za drzwiami. W końcu porywanie ludzi i więzienie ich w ten sposób nie wydaje się być czymś.. normalnym.
Mówił bez emocji, z kamiennym wyrazem twarzy.
- Jeżeli jednak ktoś zadał sobie tyle trudu - popatrzył po pomieszczeniach - to wydaje się, że raczej takiego żartu nie zrobi. Pytanie: co chce osiągnąć?