Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Zerknęła na zegarek i doznała kolejnego szoku, kiedy zobaczyła, że zbliża się już 20.
"O 22 rozpoczynają zdjęcia, zdążę się ogarnąć do tego czasu. Przytrafiło mi się coś strasznego i potrzebuję Twojej obecności. Pośpiesz się, proszę - brzmiała treść smsa wysłanego w odpowiedzi.

Tak, poradzę sobie. Dziękuję... i w ogóle lepiej skończmy już te spotkanie. - starała się by zabrzmiało to zdecydowanie, stanowczo.
Pozbierała wszystkie swoje graty. Nie wiedzieć jakim cudem, torby z zakupami przetrwały, ale teraz nie miało to żadnego znaczenia. Gdy wysiadła z samochodu, nauczona doświadczeniem i wciąż w nerwach, niemal podbiegła pod klatkę schodową, rozglądając się ciągle ze strachem we wszystkie strony. Zerknęła też na miejsce, gdzie w południe widziała bezdomnego. Chciałaby mu oddać zegarek i wyjaśnić kilka kwestii.
Jak najszybciej chciała się już znaleźć w mieszkaniu.

Ostatnio edytowany przez hyjek (2010-08-16 18:47:24)

Trafił na magiczny moment, kiedy to cała zaryczana siedziała na sofie, wracając wspomnieniami do tego strasznego wydarzenia. Koszmar niejako odżył na nowo, tym razem w jej wyobraźni. Opisała całe zdarzenie Jonowi, za przecinki w zdaniach służyły kolejne szlochy i otarcia łez. Miała nadzieję, że uwierzy jej w to wszystko. Dobrze zdawała sobie sprawę, jak ta opowieść brzmi.

Nie mogę, mam dzisiaj... O cholera, sesja! - spojrzała na zegarek. Czasu na przygotowanie się zostało niewiele. Pobiegła szybko do łazienki, zupełnie nie przypominała teraz zaryczanej, przestraszonej dziewczyny sprzed chwili. Biegała po mieszkaniu jak w jakimś amoku, jakby była wręcz opętana manią pindraczenia się.
Jon, podasz mi tą tycjanową z siatki? - wskazała palcem na siatki z zakupami. Jon popatrzył tylko na nie głupio, zastanawiając się pewnie, jaki to kolor ten tycjanowy.
Pomarańczowy - dodała szybko, aby rozwiać wątpliwości.

Choroby...? - nie rozumiała za bardzo o co mu chodziło, czuła się przecież dobrze, przynajmniej w fizycznym sensie. W psychicznym była po prostu przerażona.
Tak, tak to było. Nic mnie nie boli słońce. - odpowiadała coraz bardziej niepewnie, jakby sama sobie pomału chciała wmówić, że jednak coś jej jest.

Na pewno Słońce. Sama Twoja obecność tutaj wystarczająco mi pomaga. Bardzo... - podeszła do niego i pocałowała na dowód swoich słów, jednocześnie zakładając kolczyki.
Jak stoimy z czasem? Już prawie jestem gotowa!

Twoim, ja do swojego nie mam ochoty już dzisiaj wsiadać.
Zamknęła drzwi na wszystkie zamki, przedtem zamykając wszystkie okna w środku. Po dzisiejszych wydarzeniach miała ochotę zabezpieczyć się przed każdym ewentualnym nieszczęściem.
Jon... Dziękuję, że przyjechałeś. Ja... nie wiem czy bym się pozbierała bez Ciebie...

Jak wolisz. Jeśli zdecydujesz się zostać, a tak pewnie będzie, bo żaden facet na Twoim miejscu nie odrzuciłby takiej okazji do nacieszenia oczu, to wejdźmy osobno, aby uniknąć podejrzeń. Czas do pracy... - z westchnieniem wysiadła z auta i pewnie wkroczyła do perfumerii. Na miejscu stara się znaleźć człowieka odpowiedzialnego za całą sesję i obgadać wszystkie szczegóły.