Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Przeraźliwy kobiecy krzyk rozległ się chyba na cały parking. Być może nawet głośniejszy, niż odgłosy strzałów kilka sekund później. Leżała na ziemi, starając się złapać oddech. W głowie miała milion myśli naraz, większość z nich niezbyt przyjemnych.
Na pytanie człowieka z blizną nie odpowiedziała. Nie mogła wyjąkać nawet jednej sylaby. Spoglądała to na niego, to na zegarek pełnymi strachu oczyma. Serce biło jej jak oszalałe, i mimo tego, że nic jej się nie stało, miała wrażenie, że zaraz zemrze właśnie z jego powodu. Bardzo by chciała, żeby ten dzień już się skończył.

Gestem wskazała zaparkowane Audi, próbując się w końcu podnieść. Zerknęła za siebie, tam gdzie jeszcze przed chwilą zobaczyła przerażającą postać. Teraz nie było tam niczego. Widziała to coś naprawdę, czy to tylko jej wyobraźnia?
Ten potwór... zastrzelił go Pan...? - wydukała, ni to pytająco, ni twierdząco, prawdopodobnie robiąc z siebie wariatkę.

Sama nie wierzyła z jaką naturalnością dała nieznajomemu prowadzić swój wóz, w bliżej nieokreślonym kierunku. Gdy zmysły i umysł dochodziły już do siebie, zobaczyła arsenał kierowcy. To dostarczyło tylko kolejnej dawki strachu.
Clara. Czy mógłby mnie Pan odwieźć pod Apartamenty Golden River w Queens? - poprosiła, chociaż trochę dziwnie było prosić o coś takiego we własnym aucie. Zdawała sobie sprawę, że nawet jeśli nieznajomy jest niebezpieczny, nic mu nie zrobi swoją nikczemną posturą. Zwłaszcza, że miał broń, a z pojazdu nie było ucieczki.
Nie zrobi mi Pan krzywdy? - spytała w końcu.

Przypomniały jej się słowa żebraka spod apartamentów. Te o przeznaczeniu i ocaleniu życia. Pokręciła głową, za dużo myśli naraz.
Tak... Nie... Nie wiem! Czułam, że ktoś za mną idzie, potem zobaczyłam Ciebie, potem to... to coś, a potem poczułam jak ktoś do mnie strzela! Skąd mam wiedzieć do cholery co mnie przed chwilą spotkało?! - wykrzyczała, dając chwilowy upust emocjom które siedziały wewnątrz niej.

Trzymała się za czoło, oczy miała zamknięte gdy słuchała relacji Donovana. Nic z tego nie rozumiała, tego nie dawało się zrozumieć, nawet jakby była po pijaku.
Po prostu mnie odwieź, dobra? W domu napije się czegoś mocnego, wezmę kąpiel, o wszystkim postaram się zapomnieć. To-się-nie-stało! Nie zapomnij tylko wysiąść z mojego auta i oddać mi kluczyków jak już będziemy na miejscu...

To co ja mam do cholery zrobić?! Skoro zapomnieć tego podobno nie mogę, a pamiętać lepiej też nie, skoro grozi mi strzelenie sobie w głowę? W czym ja mam niby znaleźć tą siłę, co? Naprawdę mam już dość, możesz przyspieszyć?
Oparła głowę o szybę, starała się wyciszyć.
Dziękuję... Za uratowanie mnie jakby nie patrzeć. - dodała po chwili. Nie miała pewności, czy dla człowieka takiego jak Donovan to w ogóle coś znaczy.

Nikt z rodziny, ale jest ktoś... - rozsądek pomału wracał, nie wygadała się, że chodzi o Jona. Wyjęła telefon i wysłała mu smsa z pytaniem, czy może jak najszybciej pojawić się u niej. Tak bardzo go teraz potrzebowała.