Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Chłód kamiennych ścian, zastygłe w martwym bezruchu cmentarne powietrze, cisza.

Michael przesunął dłoń po gładkim ostrzu, uśmiechnął się. Doskonale wiedział co jest jego przeznaczeniem, nie miał żadnych wątpliwości - to co robił było Wolą Boga. Deus Vult, to jego credo i zawołanie.  Każdy śmiały krok wynikał z wiary w słuszność "misji", a każdy sukces przysparzał mu tej wiary.

Długo przygotowywał się do chwili, która właśnie nadeszła. Ale to nie trening fizyczny, broń którą posiadał, czy wsparcie Stowarzyszenia były jego siłą. Napędzała go wiara i przekonanie, że w tych dekadenckich czasach tylko on jest tym, który oddziela świat mroku od świata dobrych dusz, jest pochodnią zapaloną przez Boga, która rozświetli najczarniejszą noc, jest pasterzem strzegącym trzody Pana przed podstępnym i śmiertelnym wrogiem. 

Czy był jednak nadzieją dla zbłąkanych?
Może przemawiała przez niego pycha?  Michael nigdy nie dopuszczał takich myśli, to mogłoby oznaczać brak wiary, niemal bluźnierstwo. Bo skoro nie powołał go Bóg to mógł to zrobić każdy, w tym największy z wrogów. - To oznaczałoby, że jest potępiony i niesie potępienie innym.  Nie. On został wybrany.

Nikły blask lampy naftowej, niemal jak dżin tańczył po ścianach kamiennej komnaty. Czasami wydobywając z cienia, zdewastowane elementy jej wystroju - pęknięte marmurowe tablice, rozbite krzyże, zardzewiałe miecze  i szpady wiszące na pokrytych kurzem czasu stojakach.  To miejsce wiele przeszło, kiedyś było dla Bractwa Leopolda jednocześnie świątynią, salą treningową, salą obrad i miejscem gdzie znużony polowaniem łowca lub inkwizytor mógł złożyć swą znużoną głowę i zasnąć snem przynależnym sprawiedliwemu.

Michael, spojrzał na ogromny miecz, doskonale czuł jego wagę i zdawał sobie sprawę z jego ostrości. Miecz ten wykonany w Hiszpanii w XVIII wieku, przez jednego z uzdolnionych kowali. Twórca należał do Stowarzyszenia, jednak nikt nie potrafi dziś powiedzieć kto nim był.   Ostrze wykonane z damasceńskiej stali, zdobione inkrustacjami przedstawiającymi motywy biblijne i stare teksty zaczerpnięte z Septuaginty. Rozbudowany jelec w kształcie krzyża przechodzi w krótkie posrebrzane rikasso.  W jelcu znajduje się ampułka z relikwią, niestety czarne szkło nie pozwala dostrzec jaka to relikwia i czy naprawdę tam jest. Tym niemniej miecz używany przez trzy  stulecia w służbie Boga i inkwizycji nasiąknął wiara dzierżących go braci. Mówi się że proces tworzenia takiej broni to mistyczny rytuał, oparty na niemal zapomnianych już od średniowiecza świętych sztukach i tylko artyści posiadający prawdziwą wiarę mogą stworzyć równie wspaniały oręż, który jest godzien być użyty w służbie Prawdziwego Boga.
Łowca przeciągnął dłonią po klindze i z pietyzmem odstawił miecz na stojak, leżący na prowizorycznym gotyckim ołtarzu.

Mężczyzna sięgnął po flakonik stojący na ołtarzu i szepcząc słowa modlitwy wylał jego zawartość tworząc półokrąg wokół ołtarza.  Choć cmentarz ten był kiedyś  uświęcony i cały jego teren przypominał twierdze wiary, to po ataku i zwycięstwie mrocznych sił, ziemia ta została zbezczeszczona. 
Potrzeba wiele rytuałów i ogromnego wysiłku duchowego by to wszystko odbudować. Niestety Stowarzyszenie, ma teraz inne sprawy na głowie, a we współczesnym świecie wiara jest nikła i ulotna.  I choć czasem w cmentarnej kaplicy odbywają się msze, to są to zwykle powierzchowne akty wiary.  Ciężko dziś o gorliwych chrześcijan.
-Tym bardziej potrzeba im pasterza. Pomyślał Michael.

Mężczyzna trzymając lampę naftową ruszył w kierunku stromych, krętych schodów. Spojrzał jeszcze za siebie na ciężkie misternie zdobione drzwi. Nikt ich nie otwierał, przynajmniej od dwustu lat. Drzwi pomimo iż potężne, były materialne więc wampiry, które skaziły to miejsce powinny je otworzyć, jednak tego nie zrobiły. Dostępu broniło siedem pieczęci. Pięć z nich to pieczęcie zakonów. Jedna to bulla maxima . Ostatnia, największa, odlana ze srebra zawierała napis "SIGIL MAXIMA" pod ryciną ostrza włóczni. O tej ostatniej Michael nie mógł nic powiedzieć. Ciekawiło go natomiast, co znajduje się za tymi drzwiami, a jak to mówią - ciekawość to pierwszy stopień do piekła.
Schody wiły się ku górze i niemal namacalnie dało się wyczuć iż powietrze robi się coraz lżejsze. Michael ujrzał jak snop światła pada przez małe okienko krypty do której wszedł, a która znajdowała się nad byłymi kwaterami Stowarzyszenia. Minął dwa proste sarkofagi i wyszedł na zewnątrz.

Postanowił, że przed spotkaniem uda się jeszcze na południową mszę i do przytułku dla bezdomnych, w końcu służba Panu to nie tylko walka.  Po drodze mijał jakaś procesje pogrzebową,  za karawanem szło zaledwie kilku ubranych na czarno postaci.
Rodzimy się i umieramy, to nasze największe przekleństwo ale i największe błogosławieństwo. Pomyślał.

Głośna pieśń wypełniła kościół. Energiczna mieszanka syntezatora, nierównego, zabarwionego nutą fałszu śpiewu wiernych i dudniącego echa, zapowiadała koniec mszy. Gromkie -"Amen" - niczym syrena sygnałowa dało znak zebranym i wraz z ostatnimi akordami, najpierw pojedynczy chrześcijanie a następnie większe ich grupki zaczęły opuszczać kościół. Myślami byli już przy swoich paliwożernych pickupach, rodzinnych suwach i nieco bardziej przystosowanych do szalejącego w kraju kryzysu - toyotach.  Ciężko powiedzieć ile wynieśli z kazania ojca Mateusza. Przychodzili tu co niedziele, modlili się, śpiewali, dawali datki, lecz czy ich wiarę można nazwać "prawdziwą", a pobudki dla których pojawiali się na mszy - szlachetnymi.  Każdy szukał tu czegoś innego: poczucia wspólnoty, tradycji, pocieszenia, mądrości jak żyć godnie w tym skorumpowanym, nihilistycznym świecie.

Czy jednak ci ludzie, w gruncie rzeczy dobrzy, potrafiliby stanąć oko w oko z najgorszym złem, czy potrafiliby swoim życiem cytować święte księgi, czy potrafiliby oddać wszystko za współwyznawców  i  Święty Apostolski Kościół? Większość z nich nie będzie miała okazji się o tym przekonać, przynajmniej nie w namacalny, dosłowny sposób.

Michael mógł...
Lecz ceną za takie błogosławieństwo, za ujrzenie prawdziwego obrazu świata była wielka odpowiedzialność przed Bogiem i ludźmi. Niewiedza to dar, a łuski na oczach sprawiają, że sny nie są tak przerażające i realne.

Tęczowe snopy południowego światła, wpadające go przez małe, ozdobione witrażami świetliki, tańczyły na szarym tynku budowli. W niektórych miejscach zlewały się z wąskimi pęknięciami tworząc na ścianach abstrakcyjne  wzory. Lecz to nie barwy, ani dość kiczowate podobizny świętych, utrwalonych w kolorowym szkle, przykuwały uwagę Michaela. Patrzył na ostatnich ludzi opuszczających kościół. Czuł do nich sympatie, a jednocześnie trochę im zazdrościł.  Zdawał sobie sprawę, że to może jedna z ostatnich spokojnych mszy w jego życiu.

Prócz dwóch, zajętych swoimi sprawami ministrantów, w kościele nie było nikogo.  Młody łowca wstał ze swojego miejsca i podszedł do krzyża. Przez chwilę patrzył na niego bez słowa, po czym uklęknął i pocałował go.  Przebywał teraz na uświęconej ziemi, sam na sam ze swoim Stwórcą.  Mówi się, że istnieje pewien paradoks, który staje się udziałem świętych - po pewnym czasie przestają odczuwać obecność Boga.  Czy może być coś gorszego? Michael nie mógłby sobie pozwolić na utratę wiary, lecz jak wiadomo aby wykuć dobry oręż trzeba mocno uderzać w stal i hartować ją w lodowatej wodzie. Bóg poddaje ludzi wielu próbom,   a najczęściej ludzi, których sobie umiłował.


Zbliżała się szesnasta.  http://www.youtube.com/watch?v=M0d4qM7g … re=related

Michael wychodził własnie z przytułku dla bezdomnych. Poznał jego nowego mieszkańca - kolejną ofiarę kryzysu. Niespłacony kredyt, brak pracy, w końcu alkohol zniszczyły tego człowieka.  Ojciec Mateusz mówił, że tragedia pomieszała mu zmysły. Ale Michael zauważył, czy może wyczuł coś dziwnego. 
-"Szósta burza rozerwała łańcuchy, drzazgi z piekielnych bram zabarwią wody na czerwono. Trąby aniołów, przygotujcie się do wojny. Słońce powraca, by ucztować na trupach tych, przez których utraciło łaskę Pana.  I demony będą chodzić pośród ludzi, i opadną zasłony starych grzechów i tajemnic. Jak było za czasów Caina tak będzie i teraz." Zarośnięty kloszard skończył mówić i zaczął patrzeć przed siebie.  Jego oczy wyły puste, pozbawione emocji.
Michael odwrócił się i chciał odejść, lecz poczuł jak ktoś chwyta go za rękaw. -"Oni już tu są. Zabierają ciała słabych, lecz przyjdzie czas na mocarzy. Zemszczą się za tysiącletnią wojnę z Bogiem. Nie możesz nic zrobić by zachować swoje stado przed rozbiciem."
Łowca chciał coś odpowiedzieć, jednak przypomniał sobie sentencje wyryte w ostrzu miecza. "Cinis et manes et fabula fies, tempus maturum mori"  - "Popiołem i cieniem i wspomnieniem się staniesz, nadszedł czas by umrzeć". Niech się dzieje co ma się stać, nie on decyduje, jest tylko jednym z wielu żołnierzy Boga.

Michael wrócił na cmentarz, słońce wydłużyło cienie grobów, a jego czerwone światło zwiastowało nadejście nocy. "Czas bestii" Pomyślał i z nadzieją spojrzał na bramę cmentarza,  ojciec Richard niedługo tu będzie...

- Nunc et in aeternum - Teraz i na wieki.
Michael uklęknął i pocałował srebrny sygnet inkwizytora. Na sygnecie tym, wygrawerowany był łaciński krzyż,  otoczony w połowie aureolą, zakończoną dłońmi. To prastary symbol, sięgający jeszcze czasów gdy tak zwana inkwizycja dopiero zaczynała swą chwalebną historie. Były to lata krucjat, a kroniki z tamtych dni zaginęły w mroku dziejów. Krąży wiele legend dotyczących Stowarzyszenia Leopolda. Mówi się, że przez jakiś czas kierowali nim spokrewnieni, bądź chrześcijańscy magowie. Niektórzy uważają, że inkwizytorzy przejęli od templariuszy tradycje opieki nad jakąś cudowną relikwia, lub też udało im się zdobyć starożytną wiedzę wampirów i (niech ich piekło pochłonie) czarowników.  Większość ludzi, jak i nieludzi zaznajomionych z tematem Stowarzyszenia, uważa jednak, że założycielem jego był Leopold z Murnau - jeden z uczniów św. Dominika. Są jednak uczeni, którzy uważają, że Stowarzyszenie nie powstało w roku Pańskim 1231 i ma znacznie dłuższa historię. Krążą opowieści o "Cienistej Inkwizycji", w skład której miał wchodzić dom Murnau.
- Ojcze pamiętasz pożar sierocińca Kiedy mnie odnalazłeś? Uważam, że to nie był przypadek, to ręka opatrzności sprawiła, że jestem tym kim jestem. Myślę, że już czas bym podziękował Ci i Bogu, za danie memu istnieniu tak jasnego i szczytnego celu.

Czarna, surowa szata Richarda de Moleya sprawiała, iż sylwetka inkwizytora rozpływała się w mrokach podziemnych katakumb.  Tylko biały, wykrochmalony kaptur - niczym aureola wydobywał twarz tego sędziwego męża z objęć ciemności.
Michael spojrzał w zmęczone, lecz pełne dobroci oczy swego mentora.  Nie widział go od bardzo dawna, ale zdawał sobie sprawę jakie brzemię dźwigał ten człowiek. Mimo iż Stowarzyszenie Leopolda, było pozornie strukturą monolityczną i zachowawczą, to jednak jego członkowie z reguły musieli radzić sobie ze swoją walką w samotności...samotności, nie licząc Boga i ich wiary.  Plotki, głoszą, że odkąd swe rządy rozpoczęła Ingrid Bauer, zwana Żelazną Dziewicą.  Stowarzyszenie zmieniło swój charakter, a to źle wpłynęło na ludzi takich jak de Molay.
Być może nawet on pragnął powrotu dawnej chwały inkwizytorów, ale nie za wszelką cenę, a na pewno nie za utratę "niewinności".

A co jeśli to początek, czegoś nowego?  Nieznane są ścieżki Pana i tylko On może zdecydować o reformacji w szeregach swych rycerzy. "Deus Vult" - Pomyślał Michael.

Michael uścisnął dłonie inkwizytora i opuścił głowę w geście akceptacji. -Jestem tylko mieczem w rękach Pana i tarczą jego owczarni. Niech się stanie, co ma się stać – nie zboczę ze ścieżki, dopóki sam Bóg mnie nie zwolni. Jego głos by pełen siły i wiary w przynależnej ludziom pewnym swojej racji.

Niebieskie płomienie wystrzeliły w górę liźnięte ogniem zapalniczki. Na palniku turystycznej kuchenki stanął mały, pokryty odpadającą emalią czajnik. -Ojcze, opowiesz mi o tym co się wydarzyło podczas twojej misji na bliskim wschodzie? – zapytał nie odrywając wzroku od kolorowego widowiska.
Brwi Richarda de Molay uniosły się nieco, a przez jego usta przebiegł tajemniczy uśmiech -Mamy jeszcze wiele czasu na opowieści. Lecz najpierw chciałbym wyjaśnić ci sytuację w samym Stowarzyszeniu.

Zamilkł na chwilę marszcząc czoło. - W San Francisco nasze struktury od wielu lat są zdezorganizowane, dlatego  nie docierają tu wiadomości z samej góry.  Do tego każde większe miasto, tak w stanach jak i na świecie ma swoje własne problemy. Zwierzchnictwo Stowarzyszenia jednak, jest głuche na prośby. Zamknęli się w swych twierdzach w Rzymie i snują tam swoje szalone plany. Ingrid Bauer zdaje się być gotowa poświęcić wiele ich realizacji, może zaryzykuje nawet istnieniem samego Stowarzyszenia Leopolda. 
Starzec pokiwał głową. -Nasza frakcja i wielu starszych braci skupionych wokół świętej pamięci Amelio Carpaccio, została odsunięta od decyzji. Żelazna Dama zbroi swych ludzi w broń i tajemnice, powoli upodabniając się do naszych wrogów. Lecz jest za młoda by zrozumieć iż bez wiary człowiek nie podoła takiemu wyzwaniu. 
Tu de Molay znów przerwał i skinął głową w stronę metalowych, zapieczętowanych drzwi -Zapomnieli o wielu tajemnicach, których przyrzekli strzec, zapomnieli o tych których mieli bronić. Teraz liczy się tylko wojna.  Obawiam się że Stowarzyszenie coś znalazło, coś czego ludzkie oczy widzieć nie powinny. Moja misja na bliskim wschodzie była tylko niewielką częścią akcji zakrojonej na wielką skalę. I teraz gnani pychą stronnicy Bauer uważają, że sami mogą wygrać, sami zakończyć wojnę toczoną od początku świata. Ja jednak myślę że nie mogą zrobić nic by powstrzymać to zapisane na niebie, a jeśli przyspieszą bieg wydarzeń, będą potępieni jako pierwsi.

Zapadła cisza, nawet syk palnika wydawał się stłumiony.
Michael posiadał zbyt małą wiedzę i doświadczenie, by w pełni zrozumieć słowa starszego inkwizytora.  Jednak czuł coś. Widział to w twarzach ludzi, w oczach szaleńców, w migawkach wiadomości wyświetlanych na ścianach telewizorów w sklepowych witrynach. Świat pędził, niczym rozpędzony  wózek załadowany wrzeszczącymi dziećmi. Pędził co jakiś czas gubiąc jedno z nich na wyboju i nikt nie wiedział czy finałem tej podróży będzie dno najczarniejszej przepaści, czy piaszczyste plaże raju.

Ciepło metalowych kubków rozgrzewało dłonie inkwizytorów. Niczym pierwsi ludzie ukryci w swej jaskini delektowali się teraz dziełem ognia – daru od bogów.  Należeli do wybranego gatunku, jako jedyni mogli delektować się jego dobrodziejstwem jak i wykorzystywać jego niszczycielską siłę. Ogień. Błogosławieństwo dla słabych, dwunożnych istot. Zniszczenie dla dzieci Caina. Ratunek i oczyszczenie dla dusz potępionych za życia.

Mężczyźni nie odzywali się prawie. Cieszyli się jednak swoim towarzystwem. Mało kto wie jak samotne i ciężkie jest życie krzyżowca we współczesnym świecie. Ustalili, że muszą poświęcić teren cmentarza, póki co zrobią to prowizorycznie – bo chociaż woda święcona i krzyże są tanie to jednak posługa księży...cóż, widocznie niektórzy zapomnieli o tym jak Jezus wypędził kupców ze świątyni.
-Ojcze czy możesz udzielić mi komunii? Zapytał Michael i skinął głową w stronę małego, kamiennego, gotyckiego ołtarza.
Nie mieli komunikantów, użyli więc zwykłego chleba i burbona z manierki Richarda, który przezornie zawsze miał go przy sobie.  Msza nie trwała długo, jednak dało się wyczuć podniosłą atmosferę. -”A gdzie dwóch albo trzech zbierze się w imię moje, tam Ja jestem pośród nich. ”
Po wszystkim za pomocą wody święconej na ścianach i podłodze komnaty uczynili krzyże i linie. ”Zasieki Boga” z rozbawieniem pomyślał Michael.

Było już późno. Temperatura na zewnątrz była niemal tak niska jak w grobowcach pod cmentarzem Śpiew ptaków w spokojnym Coloma zastąpił cichy ryk samochodów z oddalonego centrum miasta nazwanego imieniem świętego – San Francisco.
-Ruszaj mój chłopcze. Ludzie cię potrzebują, potrzebują nadziei i kogoś kto ich ochroni gdy złożą swe głowy do snu  Michael wiedział jednak, że de Molay nie będzie spał. Pamiętał jak często widział go w nocy pochylonego nad biurkiem pełnym starych woluminów i notatek, lub po prostu modlącego się. -Gdy spotkamy się jutro, pokażę ci moje zapiski i dokończę opowieść. Tymczasem niech Bóg cię chroni – Richard de Molay odwrócił się i powolnym krokiem udał się w stronę schodów prowadzących do podziemi. Jego postura i chód wskazywały na to jak bardzo był zmęczony.

Michael wsiadł do metra. Ze stacji Colma do Civic Plaza, gdzie chciał dotrzeć był spory kawałek drogi. Pomyślał, że pokręci się po Downtown, być może przejdzie obok Grace Cathedral albo Old St Mary's Church. Miał wiele opcji. Teraz jechał metrem, przyglądając się wysiadającym i wsiadającym do środka ludziom, był nieco głodny, nie jadł dziś nic konkretnego. Lecz to nie problem znaleźć w centrum jakiś bar z fastfoodem.

Michael nie był jednym z tych typów, którzy ingerują we wszystko wokół. Jednak były sytuacje, kiedy zasada nadstawiania drugiego policzka nie obowiązywała. Były i takie, gdzie choć nie chciał, musiał ograniczyć wolną wolę innych ludzi.

Młody łowca siedząc ciągle na lekko wytartym, brunatnym siedzeniu metra spoglądał to na starca to na sprawców zamieszania. Był ubrany w jasne dżinsy i jasnobrązowy prochowiec sięgający do kolan. Na jego wypłowiałym t-shircie widniał napis "Jesús dentro".  Nie miał też przy sobie żadnej broni, pomijając kilka fiolek z wodą święconą, różańca i srebrnego krzyża zakończonego ostrzem.
Trudno czasem zrozumieć próby, jakimi poddaje nas Bóg. Michael nie był mistrzem walki wręcz, owszem był silny, ale młodość spędził raczej w spokojnej okolicy stroniąc od problemów. Dlatego czasem brakowało mu doświadczenia w takich sytuacjach.

Neonowe świetlówki migały w takt stukotu kół o stalowe szyny. Twarze starca i bandytów to znikały to pojawiały się. Coraz straszniejsze, coraz bardziej zacięte.  Torebka młodej kobiety zaciśnięta kurczowo, wbijała się w piersi. Jej oczy otwierały się coraz to szerzej.

Ciszę przerwał stukot obcasów. Inkwizytor szedł pewnie. Lekko spuszczona głowa, przykryta półcieniem tak iż tylko białka oczu co jakiś czas błyskały gniewnie spod okapów brwi. Wydawało się iż chwila ta trwała wieki. Michael uważnie obserwował wszystkich w przedziale. Choć jak było powiedziane nie miał doświadczenia i nie był mistrzem w percepcji to liczył na to iż przy odrobinie szczęścia wychwyci jakąś słabość u przeciwnika, lub choćby cień zamiaru.
-Przynosicie hańbę waszym matkom Jego głos był stanowczy i powolny. Wygląd który mógłby zmylić nieświadomego, teraz oddawał pełnie zamiarów inkwizytora. Nie było tu manipulacji. Nie było łagodnej drogi.
-Wysiądziecie na następnym przystanku i zastanowicie się nad tym co robicie
Michael  wiedział już co dalej nastąpi. Lecz był gotowy, tak jak każdego dnia.  Bóg tak chciał.

Serce Michaela biło coraz szybciej, adrenalina buzowała we krwi. Bał się, ale kto przy zdrowych zmysłach nie czułby strachu.  Łowca wykrzywił twarz, śmierdzący oddech maura, jego fizjonomia i zło czające się w oczach odrzucały każdego wiernego sługę Boga. Choć z drugiej strony Michael mu współczuł i gdyby miał tylko na to czas pomodliłby się za niego.

Nie był zbyt dobrym strategiem, ale postanowił zadziałać. Według niego zwlekanie nie miało sensu. Być może uda mu się związać przeciwników walką, być może da szansę na ucieczkę niewinnym. Być może nie maja broni. Być może jest od nich szybszy.
Zbyt dużo niewiadomych.

Jego pierwotne instynkty, tak usilnie tłumione przez samodyscyplinę i wiarę czekały na swoją kolej. Uśmiechały się z głębin jego duszy.  -"Co teraz zrobisz twardzielu?"  -zdawały się drwić z łowcy. 

Michael od dziecka posiadał zadziwiającą zdolność koncentracji. Mógł bez problemu ułożyć tysiąc-elementowe puzzle w starym autobusie wiozącym rozśpiewany chór ze Świątyni Miłosierdzia...i to drugi dzień świąt. Skupił się zatem,  żyły na jego skroniach zapulsowały. Rozglądał się po wagonie szukając jakiegoś przedmiotu mogącego posłużyć za broń. Oparcia foteli, metalowe rurki, poręcze przy drzwiach, to mogłoby być cokolwiek. Jeśli uda mu się coś takiego znaleźć wprowadzi w życie swój prosty plan. Kiedy tylko światło po raz kolejny przygaśnie, odskoczy w stronę upatrzonej broni i spróbuje ją zdobyć.

"Czy zabijanie to szlachetna rzecz? Cóż życie poświęcona walce o innych jest szlachetne. Takie życie jest coś warte." - Ironclad

THEME

Czuł  ciężar i teksturę metalu. Jego mocne dłonie zacisnęły się na prowizorycznej broni, niemal do mniej przywarły.  Szybko oszacował wyważenie i dostosował do niego swe ruchy. Nawet nie pomyślał o potężnym ciosie otrzymanym od rosłego gangstera.* Ledwo słyszalny wydech i odgłos butów przesuwanych po blaszanej podłodze metra. Świetlówki znów zamigotały. Michael stanął w lekkim rozkroku i ugiął nieznacznie nogi w kolanach. Koła wagonu uderzyły o zwrotnice, nie miał zbyt wiele czasu.
Metalowa rurka z gracją popłynęła w górę, pokryta falującymi refleksami światła niczym najostrzejszy rapier.  "Posta di Falcone" (LINK) - "Broń" Michaela znajdowała się nad jego głową, niczym groźba a zarazem zaproszenie.

Uniósł oczy na trzech jeszcze stojących, a następnie odezwał się spokojnie do murzyna - Wierzysz w Boga bracie?



*Zaleta - Tolerancja na ból

Ostatnio edytowany przez Eru (2012-08-03 22:50:00)