Forum Sesyjne WoD Havoc'a

- Zacznijmy od tego, że nazywam się Paul. Paul Jones - zaczął - a ty nazywasz się Charlotte. I reagujesz tylko na to imię. Rozumiemy się, Charlotte?
Anderson odwrócił się i podszedł do stolika na którym stała butelka oraz dwa kieliszki do wina.
- Doskonałe Chardonnay - dodał podając kieliszek kobiecie - Ten szczep winogron nosi miano królewskiego. To właśnie Chardonnay jest podstawą sukcesu Chablis w Burgundii. Barwa szkła, z jakiego wykonany jest kieliszek ma ogromne znaczenie. Powinna być biała i czysta, tak by można było podziwiać klarowność wina i jego barwę.

Lex popatrzył na kobietę. Agencja obsługiwała klientów z 'wyższej półki'. Kimkolwiek była zapewne nie raz spotykała bogatych mężczyzn, właścicieli fortun.
Cóż, on będzie wyjątkowy..

- Wracając do twojego pytania - przez chwilę jakby się zastanawiał - władza, pociąga mnie władza - powiedział zupełnie szczerze, co właściwie zaskoczyło go.
- Nieograniczona, pełna.. zupełna. Nie taka władza jaką ma prezydent do czasu następnych wyborów, po których może stracić wszystko. Władza nad umysłem. Coś, czego ludzki rozum nie jest wstanie do końca pojąć - ciągnął dalej - a teraz.. nie ruszaj się*.. kotku.

Anderson jeszcze przez chwilę patrzył na kobietę. Tak, lubił władzę. Zbliżył się i wziął kieliszek z jej ręki. Teraz był czas na inny toast.

*dyscyplina: Dominacja; umiejętność: Rozkaz

W pierwszej chwili Anderson chciał spróbować ucieczki. To był pierwszy naturalny odruch. Chwilę potem przyszła refleksja. Z drugiej jednak strony - sami się napatoczyli. Dwóch cholernych Meksykańców, którzy sądzili, że mogą okraść jego, Alexandra Andersona. Bezczelni.. A on nie był zwykłym człowiekiem.

Anderson popatrzył na Jamesa, następnie na jednego z napastników. Jego spojrzenie było zimne. Już ja wam zapłacę - pomyślał. Zwrócił się do jednego z mężczyzn z lekkim uśmieszkiem.
- Wpadliście właśnie w niezłe tarapaty. Ten pokój jest obserwowany przez policję a my - wskazał na siebie i Jamesa - jesteśmy agentami federalnymi.
- Nie wierzysz? Podejdź do okna* i sam zobacz - dodał - Jednak spokojnie. Powiedzmy, że będziemy mogli zapomnieć o tej drobnej niezręczności jaką popełniliście..

*dyscyplina: Dominacja; umiejętność: Rozkaz

Anderson zwrócił się do mężczyzny stojące w drzwiach.
- Jeżeli twój kolega nie będzie wykonywał gwałtownych ruchów snajperzy nic mu nie zrobią - zaczął.
- Usiądź - wskazał stojący niedaleko wejścia fotel - porozmawiajmy na spokojnie - zerknął na zegarek - mamy trochę czasu..

- A ty.. - powiedział do mężczyzny stojącego przy oknie - nie ruszaj się* a nikomu nie stanie się krzywda.

Anderson celowo starał się wpłynąć tylko na jednego z mężczyzn. Od drugiego wolał wciągnąć tych kilka niezbędnych informacji bez użycia swoich umiejętności. W końcu używał ich dopiero od kilku godzin. Nie miał pewności jak mężczyzna to odczuje. Odwrócił wzrok od mężczyzny przy oknie. Popatrzył na drugiego z napastników.
- Oczekuję szczerości - stwierdził na wstępie - czy ktoś was przysłał czy działacie na własną rękę? Odpowiedź na to pytanie nie pogorszy waszej sytuacji, może ją tylko polepszyć dlatego powiedz prawdę.. W dodatku uwierz, po 6 latach w agencji umiem rozpoznać czy ktoś mówi prawdę czy nie..

Było to tylko częściowe kłamstwo. Anderson miał w sobie coś, co pozwalało mu określić w miarę dokładnie czy rozmówca mówi prawdę czy blefuje.
Agentem oczywiście nie był..

*dyscyplina: Dominacja; umiejętność: Rozkaz

Anderson popatrzył na rozmowę Meksykanów. Dobrze - nie miał powodów aby nie wierzyć mężczyźnie. A to oznaczało, że znaleźli się tu przypadkiem i nikt ich nie nasłał na Alexandra Andersona, tylko przyszli po jakiegoś klienta agencji towarzyskiej. Anderson uznał, że powoli czas kończyć to przedstawienie.
- Rozumiem, w takim razie nie ma problemu.. - zaczął.

Popatrzył na mężczyznę stojącego w drzwiach. Skinął na niego ręką.
- Ty również nie ruszaj się*, to zajmie chwilę.. - dodał z paskudnym uśmiechem i ruszył aby zamknąć drzwi za mężczyzną.

*dyscyplina: Dominacja; umiejętność: Rozkaz

Anderson stanął przed mężczyzną stojącym w drzwiach. Popatrzył na niego z uśmiechem.
- Milcz* - rozkazał i odwrócił się w stronę Meksykanina stojącego pod oknem.

Skoncentrował się. Musiał wyprzeć wspomnienia mężczyzny i zastąpić je własną wersją, własną sugestią tego co się stało.
- Przyszedłeś tu razem ze swoim towarzyszem - zaczął - otworzyłeś nieco obdrapane drzwi i wszedłeś do niewielkiego pokoju, dokładnie takiego jak ten. Zwróciłeś uwagę na chłód klamki i miękką cichą wykładzinę w pomieszczeniu. Pokój był pusty ale poczułeś zapach jakiś kobiecych perfum, nie potrafiłeś przypomnieć sobie jakich; w pokoju nie było w nim nikogo. Dostrzegłeś okno otwarte po lewej stronie. Żaluzje były zaciągnięte. Gdy tylko ruszyłeś w stronę okna usłyszałeś w ułamku sekundy dźwięk głuchego, tępego uderzenia a potem poczułeś straszny ból z tyłu głowy. Wydawało ci się, że usłyszałeś też jakiś męski głos, najpewniej tego kto cię ogłuszył. Nie potrafisz sobie jednak przypomnieć go dokładnie..#

Zaszedł mężczyznę od tyłu i wbił kły w jego szyję, napawając się emocjami jakie rysowały się w niemym spojrzeniu drugiego mężczyzny. Starał się jednak powstrzymać, przed wypiciem ofiary do cna. Oblizał usta i z tym samym zimnym uśmiechem podszedł do Meksykanina spetryfikowanego pod drzwiami.

- Przyszedłeś tu razem ze swoim towarzyszem - zaczął ponownie - otworzył on nieco obdrapane drzwi i wszedł do niewielkiego pokoju, dokładnie takiego jak ten. Wszedłeś zaraz za nim. Zaskoczyło cię to, że był pusty. Twój towarzysz skierował się w stronę okna otwartego po lewej stronie. Żaluzje były zaciągnięte ale od strony okna czułeś ciągnące, chłodniejsze powietrze. Popatrzyłeś na pusty stolik i wtedy właśnie usłyszałeś dźwięk głuchego, tępego uderzenia a potem poczułeś straszny ból z tyłu głowy. Wydawało ci się, że usłyszałeś też jakiś męski głos, najpewniej tego kto cię ogłuszył. Nie potrafisz sobie jednak przypomnieć go dokładnie..#

Lex ponownie zatopił kły w ofierze, również ponownie dbając o to, aby nie pozostawić w motelu trupa.

*dyscyplina: Dominacja; umiejętność: Rozkaz
#dyscyplina: Dominacja; umiejętność: Zapomnienie

- Przede wszystkim - zaczął Anderson - przez tych ostatnich kilka godzin zrozumiałem, że będę musiał umiejętnie wycofać się z życia.. nazwijmy to publicznego. Poszukam kogoś odpowiedniego, kto będzie marionetką prowadzącą firmę wtedy, gdy ja będę czekał na nastanie nocy. Z drugiej strony conocne polowania to duże.. ryzyko. Z tym również będę musiał się jakoś uporać. Mam kilka pomysłów ale muszę na spokojnie rozważyć wszystkie za i przeciw. To chyba kwestie które w chwili obecnej najbardziej zaprzątają mi umysł.
- Gdy tych kilka podstawowych spraw zostanie załatwionych - dodał Lex - pozostanie poznanie świata na nowo. Nowego świata.

- W tej chwili na te pytania, które najbardziej mnie nurtują jestem w stanie odpowiedzieć tylko ja sam - odparł - muszę sobie to wszystko ułożyć w głowie i zastanowić się co dalej.. Potencjalna nieśmiertelność zmienia skalę wartości, zmieniają się cele. A przecież każdy musi mieć jakiś cel istnienia; bliższy czy dalszy. A w obliczu tego, że wszystkie uległy przewartościowaniu.. potrzebny jest czas i chwila namysłu.

Lex pomyślał przez chwilę.
- W tej chwili raczej nie.. - stwierdził, jednak dodał po chwili - chociaż nie ukrywam, że chciałbym abyśmy pozostali w kontakcie.

Faktycznie na tą chwilę Anderson wiedział na tyle dużo, że musiał wszystkie te informacje poukładać sobie w umyśle. Jednocześnie nie chciał tracić kontaktu ze swoim Sire. Bez wątpienia był o wiele bardziej doświadczony w realiach tego 'nowego świata' niż Anderson. Warto było mieć taką osobę w zasięgu. Stay in touch, jak to mawiali.