Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Z uniesień pozostało jej uniesienie brwi, ze wzruszeń - wzruszenie ramion. Mae Esu nie wiedziała co ją podkusiło, żeby w ogóle angażować się osobiście w próby znalezienia syna człowieka, którego nawet nie znała i który zapewne nawet nie wierzył w świat, w którym ona obracała się na co dzień. Który nie był z jej ludu i nawet nie pofatygował się, aby przedstawić sprawę osobiście. Mandingo zadzwoni do pastora i powie mu, iż dusza chłopca została zatracona. Teraz ostatni element trzymający go przy człowieczeństwie został utracony. Samemu Fioro, Mandigo będzie mógł przekazać, że jego syna nie ma już wśród żywych. Tak mówią duchy.

Zanim rozpoczęła się właściwa ceremonia, ciało zmarłego przybrano bzem, szałwią i płatkami przylaszczki - wszystko w fioletowym kolorze. Rodzina i znajomi zmarłego przynieśli ze sobą kawę, rum i tytoń. Przyprowadzono również zwierzęta niezbędne przy rytuałach pochówku - jałówkę i białego koguta. Na szyi zmarłego umieszczono sznur białych paciorków. Zapalono świece. Nadszedł czas, aby wyprawić ciało i duszę zmarłego na tamten świat.

Ceremonia pogrzebowa.
Zaczęto bić w bębny, a szybkie tempo nadawało rytm śpiewom, które wzniosły się w powietrze. Niektórzy ze zgromadzonych dołączali do tańca, wpadając w trans wraz z wampirzycą. Błysk brzytwy i czerwona krew na białych piórach oznajmiły złożenie pierwszej ofiary. Spalono tytoń zmieszany z ziarnami kawy. Wylano rum na ofiarę dla Loa. Wiedźma z bagien tańcząc nad ciałem wykrzykiwała inkantacje mające zapewnić spokój duszy zmarłego, a z mięśni, stawów i kości uczynić posłusznego sługę swojej pani*. Mae Esu czyniła tak od dziesiątek lat. Ciało zmarłego zawinięto w płótno i złożono w świeżo wykopanym grobie, oddając trupa ziemi. Wraz z nim złożono kilka osobistych przedmiotów, które miały towarzyszyć jego duszy i ułaskawić duchy śmierci. Na gałęzi pobliskiego drzewa zawieszono kolejną kukiełkę...

Gdy ceremonia dobiegła końca, ludzie zaczęli powoli zbierać się do odejścia, pozostawiając swojej kapłance dary w postaci pieniędzy, przedmiotów i zwierząt, które były niezbędne w rytuałach. Mae Esu została sama, mogła więc zarżnąć jałówkę i zaspokoić głód. Następnie przystąpiła do kolejnego zadania, jakie czekało ją tej nocy. Co prawda w mieszkaniu Steele było mało światła, ale wampirzyca nie chciała ryzykować. Usiadła przed lustrem, a każdy ruch jej palców tworzył nowe, nieco zmienione oblicze wiedźmy z bagien**.

*Shambling Hordes
**Malleable Visage

Dotyk wampirzycy mógł przestawiać kości i tworzyć monstra przy których ludzka wyobraźnia mogła być jedynie cieniem koszmaru. Teraz jednak palce Mae Esu rzeźbiły jej nowe oblicze. Zniknęły tatuaże, zmieniła się linia brwi i ust. Rozplecione włosy lekko skręcając się opadały teraz swobodnie na ramiona wampirzycy. Stojąc przed lustrem przypatrzyła się sobie w swojej nowej formie. Na jej twarzy pojawił się uśmiech. Kobieta przekrzywiła głowę i zmarszczyła brwi patrząc taksującym wzrokiem na swoje odbicie. Raz na stulecie nie zaszkodziłoby zmienić styl, nadgonić minione dekady... Gdy kilkadziesiąt minut później ponownie stanęła przed zwierciadłem, w pierwszej chwili mogłaby nie poznać samej siebie. O tak, Mae Esu, wiedźma z bagien, poszła z duchem czasu. I efekt tej wyprawy sprawiał, że czuła się dobrze. Naprawdę dobrze.

Jej lud wkrótce pozna swoją nową opiekunkę, czy raczej jej nowe oblicze. Dla niektórych będą to czary. Dla niektórych zapewne nowa kapłanka, która zajęła miejsce kobiety, którą znali od dziesięcioleci. Ale wszyscy rozpoznają w niej mądrość i wiedzę Mae Esu. I wciąż będą ją zwać tym imieniem. I będą ją szanować, i będą się jej bać, i będą ją kochać. Tajemnice zawsze pociągały ludzi, rozpalały ich serca i umysły. Od wieków tak było. Od wieków wiedźma z bagien była tajemnicą.

Mae Esu dostrzegła w zwierciadle odbicie upiornie wyglądającej zasuszonej głowy. Jej otwarte usta zamarły w bezdźwięcznym krzyku, a puste oczodoły ziały czarną pustką. Przewiązane amulety przypominały makabryczną biżuterię.
- Wkrótce, moja najdroższa przyjaciółko - stwierdziła wampirzyca uśmiechając się do odbicia - Spójrz, jestem w tym coraz lepsza. I z każdą nocą jestem bliżej. Obie jesteśmy.
Twarz Mae Esu przybrała smutny wyraz.
- Tęsknię za tobą, przyjaciółko... - westchnęła, co było raczej wyrazem jej stanu emocjonalnego, niż faktycznej potrzeby oddychania, której nie odczuwała.

Wampirzyca wiedziała, że jej cel jest już blisko. Wiele dekad poświęciła na przygotowanie rytuału, na poznanie więzi łączących duszę i ciało. Setki godzin rozszyfrowywania zapisków i rysunków, setki dni nieustających prób. Aż wreszcie, znalazła sposób. Teraz potrzebowała odpowiedniego naczynia. Jej przyjaciółka zasługiwała na to, aby przyjąć ją tym, co najlepsze. Wampirzyca zastanawiała się, od czego zacząć. Wszystkie te lata spędzone niemalże w odosobnieniu sprawiły, że Mae Esu stała teraz na uboczu świata, który wcześniej nie zaprzątał jej uwagi. Teraz poświęciła chwilę, aby przypomnieć sobie nazwisko... Anderson... tak, kobieta będąca przywódczynią Dzikusów z Sekty. Mae Esu będzie musiała wypytać o nią Sama albo Ryana. Ten pierwszy zapewne będzie wiedział więcej. Poza tym Mandingo wspominał o jakimś mężczyźnie nazywanym Mahogany, który był właścicielem rzeźni pod Miami. Co prawda nie był czarny, ale ghul twierdził, że mężczyzna mógłby być dobrym sługą dla jego pani. A wkrótce jej głód miał stać się dwa razy większy...

Wampirzyca pochyliła się opierając dłonie na stoliku po czym palcem wskazującym lekko zsunęła na koniec nosa lenonki o przydymionych szkłach.
- Taaak, bel gason - stwierdziła przeciągle - dobrze zgadujesz. Jak ci się podoba moje nowe ciało? - zapytała z uśmiechem mrużąc oczy.
Wprawdzie wygląd wampirzycy zmienił się, to jednak jej głos i akcent pozostały niezmienne. Co więcej, wydawała się być bardzo zadowolona ze swojej nowej formy. Zupełnie jakby kupiła sobie nową sukienkę i jeszcze do tego buty pod kolor za jednym zamachem. Jej styl wciąż jednak odbiegał od przeważającej większości społeczeństwa. Mae Esu usiadła, zajmując miejsce naprzeciw Ryana.

Wampirzyca była wyraźnie zadowolona oceną swojej fizis Ryana. Tak, ten mężczyzna miał gust.
- Słusznie. Kto ostrożnie stąpa ten dalej zajdzie, bel gason - stwierdziła, po czym westchnęła - Camarilla i Sabbat to dwie strony tej samej monety. Tylko metody mają inne. Im dłużej ta moneta kręci się na stole, tym lepiej dla takich jak my... Jeżeli mają ręce pełne roboty, to dobrze. Ale cieszę się, że mi o tym mówisz. Może masz rację, może czas zwrócić wzrok w stronę tego co dzieje się w mieście...
Kobieta przez chwilę siedziała w zamyśleniu.
- Ale tak, sprowadza mnie coś innego - zaczęła - Szukam czegoś... specyficznego. Dobrego konia dla Loa. Naprawdę dobrego - uśmiechnęła się mimowolnie - Ta Dzikuska, Anderson. Pomyślałam, że może u niej znalazłabym coś odpowiedniego. Słyszałam, że zajmuje się takimi rzeczami?
Ryan nie pierwszy raz miał kontakt z Mae Esu. Kobieta często mówiła w dziwny sposób, ale w tym przypadku nie trudno było domyślić się o co jej chodziło.

- Tak, do towarzystwa... można tak powiedzieć - zgodziła się Mae Esu.
Określenie to ją lekko rozbawiło. Można by nawet powiedzieć 'wieczystego towarzystwa'.
- Naprawdę mógłbyś? - zapytała uśmiechając się - Och, byłoby wspaniale.

- Hm - wampirzyca mruknęła i zmrużyła oczy, tak iż na jej twarzy zarysował się wyraz zamyślenia.
Ryan Steel był jednym z tych facetów, którzy świetnie sprawdzali się w chwili, gdy potrzeba było szybkiego, zdecydowanego działania. Problem pojawiał się wtedy, gdy nie do końca było wiadomo gdzie skierować cel tego działania.
- Niektóre rzeczy dziejące się w mieście niepokoją również mnie... Właśnie - kobieta wstała i zawołała Mandingo, zamienili dwa słowa, po czym wampirzyca wróciła do Ryana.
- Samochód o tych numerach może mieć związek z czymś... złym. Możliwe, że z Sabbatem, a może to coś jeszcze innego. Gdybyście natknęli się - mówiąc w liczbie mnogiej musiała mieć na myśli Ryana i jego gang - na to auto, bądźcie ostrożni. Ale jeżeli się da, to sprawdźcie do kogo należy czy coś... A kiedy załatwię już tę sprawę z Anderson, skupimy się na tym co się dzieje między Sektami. Ciekawe co mógłby na ten temat powiedzieć wyznawca Węża albo meksykanin...
Uśmiechnęła się grobowo. Amun nie był kimś, w kogo towarzystwie można było się czuć dobrze, o ile tylko miało się odrobinę oleju w głowie. Z drugiej strony był Trejo, który jak na Nosferatu, znany był Mae Esu nie tyle jako handlarz informacjami, co raczej handlarz bronią i narkotykami. Na tę chwilę jednak nie przychodził jej do głowy nikt lepszy. Chyba, że...

Mae Esu wzruszyła ramionami z uśmiechem. Wszystkiemu temu miała zamiar przyjrzeć się później, co nie przeszkadzało jej głośno myśleć już teraz. Tym, na czym jej zależało, było spotkanie z Anderson, ponieważ mogło zaoszczędzić jej dużo czasu i tych wszystkich drobnych i zdawać by się mogło nic nieznaczących szczegółów, które niestety wymagałyby dokładnego rozplanowania.