Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Roger beznamiętnie spoglądał na wampira robiącego zamieszanie na dole, siedział w swojej loży na wygodnej sofie.
- Odprowadź go na górę do mojego biura. Zanim cokolwiek zdecyduje to wolę najpierw z nim porozmawiać.
Poinstruował też pracowników by postawili darmowa kolejkę dla każdego gościa z pozdrowieniami od pana Morrisa. Potem niechętnie ruszył w stronę swojego biura czekając  na przybycie Malkaviana.

Siedział za swoim biurkiem w okazałym fotelu, kiedy wszedł Raoul. Starał się ukryć swoją irytację za przyjaznym uśmiechem. Nie miał nic przeciwko używkom, jednak podobny stosunek miał też do dobrych manier. Przyjść bez zapowiedzi, w wątpliwym staniem i jeszcze spraszać innych? Złączył dłonie zaplatając je przed sobą i spojrzał na gościa.
- Oczywiście, możesz mi mówić po imieniu przyjacielu. Trzeba było uprzedzić wcześniej, że zamierzacie z Castorem złożyć mi wizytę, przygotował bym się do tego stosownie. W każdym razie... Zechcesz mi zdradzić powód swojego przybycia?

- Oczywiście... Nie ma powodu byś powtarzał się dwa razy.
Artysta który przedawkował? Słyszał o tym stanowczo za często... O co jednak mogło chodzić? Roger nie był pewien ale miał całkiem dobre domysły z czym może się to wiązać.

Ostatnio edytowany przez Gloran (2014-03-07 00:11:40)

Roger Morris
Dom Alexa Crowleya - Flagami - Miami
Czerwiec 1992, Noc

Dom Alexa Crowleya


Obecni

Theme

Przez całą drogę uważali, aby nie napotkać na żaden gang Latynosów, a było ich kilka w tym rejonie. Oznaczenia ich terenów były widzialne, nawet dla zwykłych mieszkańców. Farba, graffiti, najróżniejsze symbole, nawet takie jak przywiązana czerwona szarfa do jakiegoś słupa. Na szczęście Alex mieszkał w bezpieczniejszej części tej dzielnicy, a przynajmniej tak wyglądało. Światło świeciło w oknie sąsiadów, a drugich chyba nie było. Żadnej policji, żadnego samochodu Alexa, ale to drugie było wiadome. Nie posiadał własnego wozu, jeździł lokalnym transportem.

Roger Morris
Dom Alexa Crowleya - Flagami - Miami
Czerwiec 1992, Noc

Roger wszedł do środka i od razu zrobiło mu się smutno, kiedy zobaczył biurko Alexa. Dwa stosy papierów. Jeden zapełniony najróżniejszymi piosenkami, które zapisywał, a drugi stos, o wiele mniejszy, z listami. Każdy z nich był odpowiedzią od firmy muzycznej, wszystkie negatywne. Nikt nie chciał słuchać jego muzyki, a Roger miał przyjemność usłyszeć, jak mężczyzna gra w jego klubie. Był całkiem dobry, a na dodatek ambitny i pełny nadziei. Rozpoczął swoje poszukiwania wraz z ghoulem. Strzykawkę od razu znaleźli na ziemi, wraz z linką do zacisku. Łyżka, wata. Tak, ewidentnie ktoś tutaj wstrzyknął mu heroinę. Szkoda tylko, że mieszkanie nie pasowało do tego jednego miejsca. Wszędzie było schludnie. Weszli do łazienki, aby znaleźć Crowleya. Ciało trochę śmierdziało. Jeden dzień wystarczał, aby dawać już smród. Lód nie dawał zbyt wiele. Kiedy Roger zaczął przyglądać się ręce mężczyzny znalazł kilka dziurek po wstrzyknięciu igły. Nagle usłyszał dzwonienie, ktoś dzwonił domofonem przy wejściu na posesje. Przez ghoul zajrzał, ale tak aby nie został zauważony. "Jakaś kobieta" odezwał się.

Roger Morris
Dom Alexa Crowleya - Flagami - Miami
Czerwiec 1992, Noc

Wizja była tak wyraźna, że nawet Rogera oszołomiło to co zobaczył. Mężczyzna trzymał strzykawkę i wciskał Alexowi igłę w rękę, ale ten się szamotał, próbując się wyrwać. "Co ty cholera robisz?" biło jak dzwon, głos nieznajomego. "Szybciej. Nie mamy czasu." znowu się odezwał. Napastnik wtedy trafił dobrze. Wstrzyknął Alexowi cała strzykawkę pełną jakiegoś narkotyku. Prawdopodobnie była to heroina. Mężczyzna był czarnoskórym mężczyzną z tatuażami o imieniu Dumarsais Cator. Czuł się pospieszany, ale nie czuł, nawet przez chwilę winy z tego co robi.

Kobieta wyglądała na zdziwioną, że widzi Rogera.
- Erm, przepraszam? Jestem Nathalie. Jest Alex? Kim pan jest? - zapytała po chwili.

Roger Morris
Dom Alexa Crowleya - Flagami - Miami
Czerwiec 1992, Noc

Kobieta zaczęła od zaprzeczania Rogerowi, a następnie wbiegła do łazienki, aby szlochać nad Alexem. Nie potrafiła uwierzyć, że zginął. Ghoul był gotów na rozkazy swojego szefa.
- Co... co teraz? - mówiła przez płacz.