Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Michael postanowił zaryzykować, ale wcześniej przygotować się na ewentualne problemy. Zanim wyszedł z samochodu, wyciągnął z kieszeni niewielki zeszyt na nuty, otworzył go gdzieś po środku i zaczął przeglądać swoje własne notatki i motywy. Po chwili przymknął nieco oczy, wciąż mając wzrok na nutach, ale umysł w całości poświęcając magyi.* Kiedy wyszedł, zbliżył się do domu, rozejrzał się po okolicy i nie widząc w promieniu najbliższych kilkunastu metrów zaczął cicho śpiewać, ponownie sięgając po magyię i koncentrując swój wzrok i słuch na budynku przed sobą.** Następnie przerwał zaśpiew, wziął głęboki oddech, podszedł i zadzwonił dzwonkiem.

*Magya Umysłu użyta z pomocą rekwizytu kolejno do: podniesienia tymczasowo Percepcji o 1 punkt, stworzenia tarczy umysłu i stworzenia fałszywych myśli niezwiązanych z tożsamością i magyją - przy czym najbardziej zależy mu na drugim efekcie, spróbuje maks. dwukrotnie uzyskać czas trwania przynajmniej sceny.
**Pierwsza z koniecznym rekwizytem użyta do sprawdzenia śladów magii na budynku i w jego otoczeniu, a następnie Entropia ze wsparciem rekwizytu użyta do znalezienia ew. słabych punktów konstrukcyjnych bądź wrażliwych punktów otoczenia - jeśli Mike ma tam wejść, woli się przygotować na ewentualne niebezpieczeństwo i znaleźć miejsca, które dzięki Entropii może wykorzystać do zaatakowania przeciwnika bądź osłonięcia sobie ucieczki.
Jeśli gdzieś uzyska pecha, zużyje punkt siły woli na jego zanegowanie.

- Wystarczy woda mineralna, najlepiej zimna, jeśli można. Ewentualnie może być herbata.

Michael poczekał chwilę, aż dostanie to o co poprosił i dopiero po chwili podjął rozmowę.

- Mogę wiedzieć, dlaczego zostałem sprowadzony... Nie, to złe słowo, raczej... Naprowadzony na to miejsce? Po co, przez kogo? Kim pan jest?

- Owszem, to mogła być pułapka. Zaryzykowałem. Nie mogłem odpuścić tak bezczelnego i wprawnego jednocześnie zagrania. Choć, prawdę mówiąc, widząc zabezpieczenia spodziewałem się jakiejś Fundacji, więc obawy trochę zelżały. Nazywam się Michael Barde, choć to pewnie już pan wie. Zdaje się, że słyszałem o panu, nie wydaje się pan być typowym członkiem magycznej społeczności. Ciekaw jestem, dlaczego postanowił pan wskazać mi drogę do siebie.

Michael mówił z lekkim austriackim akcentem, nie wyzbył się go jeszcze całkiem po niemal sześcioletnim pobycie w Wiedniu. Napił się nieco wody, spoglądając na Englishmana z zainteresowaniem.

- Bach. Wiedziałem, że niechęć do studiowania sfery czasu w Kulcie Ekstazy kiedyś mi wyjdzie bokiem, no i proszę, mam za swoje. W teorii rozumiem, w czym rzecz, ale mimo najlepszych chęci nie bardzo się domyślam, jak mogę pomóc?

- No, Wiedeń to to nie jest, ale tu się wychowałem, szkoda by było stracić takie "podwórko z dzieciństwa". Pomogę, jeśli zdołam.

Michael uśmiechnął się lekko, dopijając wodę mineralną.

- Jutro, jutro... - Mike przymknął na chwilę oczy i zastanowił się nad tym, co go jutro czeka. Próba o szesnastej, pewnie potrwa ze trzy-cztery godziny, potem miał nadzieję na to, że uda mu się zobaczyć z Alexandrą... Właśnie, musiał do niej zadzwonić jak tylko wyjdzie. Miał czas do piętnastej, spał niewiele, a sprawa mogła trochę potrwać, więc... - Jutro, dziesiąta? Dwunasta? Jak dużo czasu będzie potrzebne? Od piętnastej mam dość napięty grafik, czeka mnie jutro przedostatnia próba orkiestry i o ile w tym tygodniu nie nadejdzie koniec świata, to nie przepuszczę okazji zagrania w San Francisco Orchestra.

Niezależnie od tego, na której godzinie stanęło ostatecznie, Michael podziękował za rozmowę, pożegnał się grzecznie i opuścił dom. Choć w posiadłości maga był raczej spokojny, gdyż sytuacja była na tyle zaskakująca i interesująca, że aż momentami powątpiewał w jej realność, to teraz czuł spóźniony przypływ emocji. Skierował się samochodem z powrotem w kierunku swojego osiedla, a gdy znalazł się w mieszkaniu, pognał do pokoju ćwiczeń i, nie stosując żadnej samokontroli magicznej czy przyrodzonej, zaczął kląć i śpiewać co bardziej gniewne fragmenty znanych mu utworów, zarówno rockowych czy metalowych, jak i klasycznych. Echo nie omieszkało się odezwać, najpierw w postaci galopujących gitar elektrycznych towarzyszących przekleństwom, a potem w postaci wypełniającego chórku, kontrapunktującego drugiego głosu, ciężkiego, metalowego ryku/growlu czy też głosów w równoległych kwintach i kwartach, tworzących pusty, renesansowy akord enigmatyczny.

Ta metoda "wykrzyczeć wszystko w wygłuszone ściany" była przez maga praktykowana od dobrych kilku lat i jak dotąd zawsze działała. Nie inaczej było tym razem, po kilkunastu minutach Michael wyszedł z pokoju już raczej uspokojony. Włączył swój odtwarzacz winyli i włożył do niego świeżo zakupione "Tańce renesansu". Całkowicie nieznana mu płyta okazała się całkiem udanym zakupem. Zaczynała się łagodną galliardą, która pozwoliła ostatecznie uporządkować bohaterowi rozchwiane jeszcze nieco myśli.

Michael po pierwszym utworze ściszył nieco odtwarzanie i sięgnął po telefon, następnie zadzwonił na numer Alexandry. Nie chciał rozmawiać długo, miał zamiar tylko wymienić uprzejmości, może chwilkę pogadać "o niczym" i zaproponować spotkanie jutro wieczorem, po próbie. Godzina dwudziesta trzydzieści zdawała mu się odpowiednią i miał nadzieję, że Alex też będzie pasować. Sam się do tego przed sobą nie przyznawał, ale naprawdę chciał znów zobaczyć swą dawną przyjaciółkę. Zapamiętał ją jako śliczną, zawsze uśmiechniętą i serdeczną dla każdego szatynkę o pięknych, prostych włosach sięgających jej aż do pasa i był ciekaw, ile zmieniło się w jej wyglądzie, ale i w charakterze i samym życiu przez ostatnie lata. Niby utrzymywali sporadyczny kontakt przez sieć, ale to tak naprawdę nie pozwalało dowiedzieć się niczego konkretnego.

- Wybacz, najpierw kupowałem płyty i zasiedziałem się w sklepie, przez co spóźniłem się na spotkanie z facetem z agencji muzyków, potem zgubiłem gdzieś swój zeszyt na nuty, szukałem go po domu przez ponad godzinę, słowem: miałem kompletne urwanie głowy... - Mike brzmiał, jakby mógł tak wyliczać nieszczęścia przez parę dobrych minut, głos jego rzeczywiście nosił jeszcze ślady stresu i zmęczenia, choć nie z tych (w większości zmyślonych) powodów, o których mówił. - Alex, słońce, co byś powiedziała na to, żebyśmy się spotkali jutro w pół do dziewiątej? Poszlibyśmy do jakiejś kawiarni albo restauracji, porozmawiali spokojnie... Mamy trochę do nadrobienia, więc trzeba zacząć jak najszybciej, nie sądzisz? - Michael uśmiechnął się do słuchawki, mówił tonem ciepłym i już innym niż przed chwilą, bardziej beztroskim, wesołym, zadowolonym tonem.