Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Oliver pomału podnosił się z łóżka w swojej sypialni. Wyglądała dokładnie tak, jak parę lat temu, gdy opuszczał posiadłość. Za swoich śmiertelniczych czasów, często wyglądał przez duże okno, z którego świetnie było widać zachodzące słońce za horyzontem, którego dolną granicę stanowiła zielona fala okolicznych lasów. Teraz oczywiście okno niemal zawsze było zasunięte kotarą, a wspomniany widok mógł jedynie podziwiać w wyobraźni lub na zdjęciach, o zrobienie których prosił kiedyś Richarda.

Ach, Richard. Jego najlojalniejszy sługa. Jego rodzina z pokolenia na pokolenie służyła Cromwellom i bardzo dobrze na tym wychodzili. Cromwellowie zawsze ponad bezmyślną brutalność i agresję stawiali umiejętność posługiwania się słowem oraz wynagradzanie tych, którzy na to zasłużyli. Prawa ręka Olivera i tym razem nie zawiodła, a gdy tylko Oliver się obudził, Richard po chwili pojawił się w pełnej gotowości.

Arystokrata podniósł się pomału i chwycił za swoją laskę leżącą przy łóżku. Nie był kaleką, chodził normalnie, po prostu dodawała ona elegancji i prestiżu, a w stresujących chwilach świetnie maskowała nerwowe ruchy dłoni, który mogłyby Olivera zdradzić. Omiótł wzrokiem pomieszczenie. Richard znał to spojrzenie. Oznaczało ono listę rzeczy, którymi za chwilę będzie musiał się zająć, a nad którymi obecnie jego pan rozmyśla.

Świetnie się spisałeś Richardzie. Willa jest w znakomitym stanie, ja również czuję się wcale nie gorzej. Moje gratulacje. - rozpoczął spokojnym, wyważonym i zarazem chłodnym głosem. Ghoul tylko skinął głową w podzięce.
Nie mniej, pojawiło się kilka spraw, którymi muszę się niezwłocznie zająć i będę Cię potrzebować. Zacznijmy od posesji. - kontynuował, idąc jednocześnie w kierunku swojego gabinetu. Richard szedł tuż zanim, jak cień. - Potrzebuję aktualnego raportu odnośnie naszych kobiet. Ile ich tu mieszka, która osiąga najlepsze... "wyniki", która najgorsze. Kim zazwyczaj są nasi klienci i jakich... wygód potrzebują. Ostatecznie, ile tutaj zarabiamy.
W gabinecie Oliver nalał sobie dwie miarki szkockiej i spokojnie przepłukał gardło. Richard dobrze wiedział, że to jeszcze nie koniec zadań, a jego Pan myśli nad resztą. Arystokrata usiadł w fotelu i po chwili kontynuował.
Muszę odwiedzić Księcia. Zanim to zrobię, chcę wiedzieć kim on jest, co o nim się mówi, jaką ma reputację. Podzwonię do kilku moich starych znajomych. O północy bądź już gotowy w samochodzie, wtedy wyruszymy.
Czy to wszystko, Sir? - spytał Richard, widząc, że jego Pan długo nie kontynuuje wypowiedzi.
Ostatnia rzecz: strasznie mi zaschło w gardle od tej podróży. Wybierz najlepszą z naszych dam i każ jej czekać na mnie w sali bankietowej. Niech ubierze się jakoś gustownie, dawno nie tańczyłem walca.

Gdy lokaj odszedł, Oliver sięgnął do kieszeni swojego płaszcza po tajemniczy list. Obrócił go między palcami, przejechał po pieczęci. W końcu schował go pomiędzy stronami tylko sobie znanej lektury, gdzieś na jednej z półek całkiem pokaźnej biblioteczki. Następnie chwycił za telefon. Chociaż był w większości tradycjonalistą, niektórym wynalazkom współczesnej techniki naprawdę trudno było się oprzeć. Jedną z takich rzeczy była właśnie pospolita komórka. Rzecz niezbędna dla każdego, kto chce być ze swoimi interesami na bieżąco. Najpierw wybrał numer Eleny Santarelli, ambitnej pani senator, wypromowanej swego czasu przez niego z okręgu SF. Przez telefon zabrzmiała bardzo serdecznie i szybko wyjaśniła mu, jak się mają sprawy polityczne w mieście. Nie omieszkał również spytać o obecnego księcia, ale wątpił w jej wiedzę na jego temat. Nigdy nie poznała prawdziwej natury Olivera i smutnej prawdy o świecie w którym żyje, ale jadła mu z ręki i tylko tyle mu wystarczyło. Kolejny telefon był do jednego z komendantów w SF, Tony'ego Collinsa, znanego głównie ze względu na bezkompromisowe podejście do przestępców. Dość niespotykane jak na nieśmiertelnego, to trzeba mu było przyznać. Pogawędził z nim dłuższą chwilę na temat półświatka, przede wszystkim jednak chciał usłyszeć cokolwiek na temat obecnego Księcia.

Koniec rozmowy zbiegł się niemal jednocześnie z wejściem Richarda, niosącego aktualne sprawozdanie. Obwieścił również, że dama jest gotowa i czeka już w sali. Pochwalił nawet jej kreację i zapewniał, że jego Pan będzie zachwycony.
Papiery mogą chwilę poleżeć. Nie każmy kobiecie czekać, zwłaszcza, że i bez sprawozdania mam już jeden pomysł.
Ghoul nie kłamał - Natalia, bo tak brzmiało jej imię, miała na koncie na pewno niejednego oczarowanego mężczyznę. Cromwell czasami dziękował sobie w duchu, że po tylu latach nieżycia uodpornił się na większość kobiecych wdzięków, inaczej dawno by już stracił głowę dla jakiejś pannicy, która po paru latach okazałaby się typową babą z cyklu "bułkę przez bibułkę, a chuja do ręki". Arystokrata ucałował jej dłoń na powitanie, objął w talii przygotowując się do tańca, a z głośników niemal od razu popłynęła muzyka.
Zaskoczyła go swoją znajomością kroków, zwłaszcza, że tempo ustalił nieco szybsze niż standardowe 30 taktów/min. Z łatwością dotrzymywała mu kroku.
Świetnie sobie radzisz moja droga. Mam nadzieję, że masz jeszcze inne talenty, gdyż propozycja, która Ci za chwilę złożę, będziesz wymagała sporych umiejętności - powirowali jeszcze przez chwilę, zanim arystokrata zaczął kontynuować - Natalio, jestem wizjonerem i widzę to miejsce jako coś znacznie lepszego, niż jest obecnie. Niestety, choćbym się starał, nie jestem w stanie zrobić tego sam, a Richard dźwiga już za dużo na swych barkach. Chciałbym uczynić Cię osobą odpowiedzialną za nasze kobiety i klientów. W porozumieniu ze mną będziesz wybierać dla nas nowe kandydatki oraz nadzorować pracę obecnych. Ja zapewnię stały dopływ klientów, ale to Ty będziesz dbać o to, by wyszli stąd usatysfakcjonowani. Richard jest moją prawą ręką, Ty niedługo zostaniesz lewą. Uczynisz mi ten zaszczyt?
Tak, Milordzie - odpowiedziała tylko. Po chwili, gdy utonęła w jego objęciach, Oliver przybliżył wargi do jej szyi, a gdy muzyka przestała grać, skończył swój posiłek. Nigdy nie był łapczywy, a teraz bardzo mu zależało, by Natalia pamiętała całą rozmowę. Istnym nawykiem było dla niego zalizanie rany po kłach. Nawet nie zauważył, jak nadeszła północ. Polecił tylko służbie odnieść swoją partnerkę do jej sypialni, a sam wsiadł w samochód i pojechał na spotkanie z Księciem.

Ostatnio edytowany przez hyjek (2012-07-10 20:27:17)

Ostatnim razem czuł się tak nieswojo w obecności kogokolwiek dobre kilkadziesiąt lat temu, podczas obrony swojego dyplomu mastera na Oxfordzie. A i tak komisja składała się tam z pięciu osób, a nie jednej. Oliver zrozumiał, dlaczego tak trudno było się dowiedzieć czegokolwiek o Księciu San Francisco - strach, który wzbudzał niemal odbierał mowę. I to jemu! Wampirowi, który zazwyczaj jest niewzruszony na tego typu wymuszone postawy, a co dopiero istotom o słabszej woli. Na szczęście zachował na tyle trzeźwości umysłu, by dokładnie przeanalizować co zrobić.
Stanął w odpowiedniej odległości od księcia. Pochylił się w eleganckim, nienagannym ukłonie, niczym przed samą Elżbietą I. Następnie chwycił laskę oburącz przed sobą, wyprostował się i zaczął:
Witaj, mości Książę. Ma godność Oliver Cromwell z klanu Tremere. Dziękuję za przyjęcie mnie na swoim terenie. To zaszczyt móc poznać Cie osobiście.
Co najciekawsze, w jego tonie nie było ani krzty lizustwa, chociaż słowa mogłyby sugerować inaczej. Arystokrata zawsze tłumaczył to tym, że... cóż, jest arystokratą.

Książę również odrobił lekcję, chociaż głupio zrobił, że tak od razu się z tym zdradził. Niewiele osób zdawało sobie sprawę jakie są fundamenty majątku Cromwellów. Olivera ciekawiło tylko jedno: czy ten wampir jest aż tak wiekowy czy po prostu ma niesamowitych informatorów. Zanim odpowiedział, usiadł na wskazanym miejscu, ściągnął rękawiczki, dalej jednak ściskając w dłoni swoją laskę.
Cóż, najwyraźniej ktoś z moich zwierzchników stwierdził, że potrzebny będzie im przedstawiciel Czarodziejów w takim nietuzinkowym miejscu, jakim jest San Francisco, skoro jeszcze tutaj żadnego nie mają. Z przyjemnością zostałbym tutaj i kontynuował w tamtych czasach naukę, gdyby tylko to było możliwe. Niestety, najbliższa nasza Fundacja znajduje się w Mieście Aniołów, tam poznałem swojego sire i tam również zostałem spokrewniony. Pomijając jednak moje więzy, powrót tutaj był również moją decyzją. Posiadłość za miastem kupiłem na długo przed przystąpieniem do Rodziny. Teraz pragnę zrobić z niej swój azyl oraz źródło dochodów.
Oliver nie widział sensu w ukrywaniu swoich motywów. Wampir tak potężny jak Książę prędzej czy później i tak dowie się prawdy, warto więc było od razu postawić na otwarte karty. Oczywiście nie licząc nieszczęsnego listu.

W drodze do The LAB obmyślał chyba wszystkie możliwe pytania jakie może zadać Książę. Spodziewał się, że będzie wypytywany o swój klan, lecz myślał, że to on będzie opowiadał, a Książę słuchał, nie na odwrót.
Historia mojego klanu w SF jest owiana gęstą mgła tajemnicy i nigdy nie miałem przyjemności zaznajomić się z tą wiedzą. Zastanawiałem się już, dlaczego w tak dużym mieście będę pierwszym, który tu zostanie na stałe, ale nie umiałem tego wytłumaczyć. Chętnie uzupełnię tę lukę.

Z mojej strony to wszystko, mości Książę i nie zamierzam zabierać już Twojego cennego czasu. Na odchodne chciałbym jedynie podziękować za gościnę oraz zaprosić do siebie, w ramach rewanżu. To byłaby wielka radość przyjąć Ciebie i Twoją rodzinę w moich progach. - wstał i zaczął ubierać rękawiczki, następnie skłonił się tak samo jak to zrobił na początku spotkania - Życzę dobrej nocy!
Ruszył w stronę wyjścia, jeszcze raz przyglądając się mijanym obrazom i dziełom sztuki. Analizował po kolei całą rozmowę i doszedł do jednego, całkiem banalnego wniosku: klan Tremere ma w SF jakiś sekret, który każdy chciałby poznać, a on właśnie stał się jego małą częścią. Oby list rozwiał chociaż część możliwości.
Dokąd jedziemy, sir? - wyrwał go z zamyślenia głos Richarda. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że siedzi już w samochodzie - Do domu Richardzie, może jeszcze przed świtem zdążę rzucić okiem na raport który mi przyniosłeś.
Nie do końca wiedział kogo bardziej oszukał tymi słowami, siebie czy ghoula. Oczywistym było, że jedynym papierem jaki jeszcze dzisiaj chwyci w dłoń będzie koperta.
W willi nie było już klientów gdy wrócił. "Trzeba to zmienić", pomyślał. Jego wyobrażenia na temat tego miejsca znacznie przewyższały stan w jakim znajdowało się ono obecnie. Nie było jednak już tej nocy czasu na obmyślenie biznesplanu. Zanim zwolnił Richarda na dzisiaj, poprosił jedynie, by go jutro zbudził gdy tylko zajdzie słońce. W swoim gabinecie nalał sobie niemal pół szklanki szkockiej. Sięgnął po schowany list, jeszcze przez chwilę na niego popatrzył zanim go otworzył. W końcu złamał pieczęć.

Wielokrotnie przeczytał list od Henry'ego, upewniając się czy przypadkiem nie opuścił żadnego słowa, żadnej wskazówki. Gdy w końcu upewnił się co do tego, odłożył list na biurko i przyjął pozę niczym rzeźba Auguste'a Rodina "Myśliciel". Parę spraw w końcu stało się jasnych, a pytania Księcia nabrały sensu. Zaciekawiła go również wzmianka na temat Porządku Hermesa. Słyszał pogłoski na temat Magów, ale nie podejrzewał, że mogą dzielić się na jakieś grupy. Obiecał sam sobie, że dowie się więcej na ten temat, ale na razie najważniejsze było jego zadanie. Nie było już czasu aby pojechać w miejsce wskazane w liście, zwłaszcza, że odwołał już Richarda na dzisiaj, dlatego Oliver postanowił poćwiczyć rysowanie symbolu z listu. Nie miał pojęcia, na ile będzie musiał być w tym dokładny, dlatego starał się jak najwierniej go odwzorować na arkuszach papieru. Zerknął na zegarek - jeśli czas pozwala, to próbuje dowiedzieć się czegoś na temat Porządku Hermesa i jego powiązaniach z Tremere. W przeciwnym wypadku udaje się na spoczynek, przedtem odprawiając odpowiedni rytuał. Nie ryzykuje tym razem pozostawienia listu samego sobie - schował go do kieszeni swojego płaszcza.

Ostatnio edytowany przez hyjek (2012-07-12 20:58:54)

Rozpoczął swój wieczorny rytuał wstawania polegający na tym, że przeszedł się do gabinetu i tam nalał sobie pół szklaneczki swojej ulubionej szkockiej. Za czasów bycia śmiertelnikiem byłoby to nie do pomyślenia, świadczyło o niemałym już nałogu od alkoholu. Oliver słyszał kiedyś opowieści o zdegenerowanych polakach, którzy mieli w zwyczaju wypijać zaraz po przebudzeniu piwo, a najlepiej od razu cztery. "Prostaki", tylko tak ich umiał określić. Szkocka to jednak coś innego, a poza tym jako wampirowi było mu wszystko jedno - alkohol i tak nie działał i nie smakował już tak jak wtedy.
Zerknął okiem na papiery leżące od wczoraj na biurku. Jeśli chciał się zadomowić w SF, trzeba by było w końcu zająć się nimi i interesem. Zadanie od Henry'ego było już na tyle intrygujące, że stanął teraz przed poważnym dylematem. Koniec końców usiadł jednak w skórzanym fotelu i zaczął przeglądać sprawozdanie. Nie zauważył tam niczego, na co sam już nie zdążył wpaść. Willi potrzeba więcej gości, a żeby przybyli, trzeba ich będzie czymś zachęcić.
Richard, zapowiedz służbie, że za 2 tygodnie zorganizujemy przyjęcie dla poważnych gości. Chcę żeby wszyscy byli gotowi. Z Natalią porozmawiam osobiście. Zadbaj o rozesłanie zaproszeń do wszystkich ambasad i konsulatów w mieście. Podejrzewam, że będziesz potrzebował pomocy przy ochronie. Daję Ci wolną rękę w kwestii ilu ludzi potrzebujesz, ale wierzę, że wybierzesz najlepszych. - przerwał na chwilę, myśląc czy aby wszystko przekazał.
Dzisiaj również będę musiał udać się w jedno miejsce, ruszymy możliwie jak najszybciej. Weź ze sobą broń. Nie przewiduję, żeby trzeba było jej używać, ale przezorny...
Po oddelegowaniu Richarda do jego obowiązków, począł przygotowania do wyjazdu. Do kieszeni płaszcza, oprócz wcześniej schowanych tam listu i szkicu, schował jeszcze świecę, zapalniczkę, mały ostry scyzoryk oraz jakieś naczynie, w którym będzie mógł wyrobić oryginalny tusz. Tak przygotowany ruszył pod adres wskazany w liście.