Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Była zmęczona. Dobre piętnaście minut siłowała się z łóżkiem, dopóki nie zebrała się w sobie, żeby przygotować śniadanie. Zaparzyła sobie kawę, zbyt mocną i na domiar złego, przypaliła ją. Dolała do niej mleka, żeby zabić smak przypalonych ziaren, po czym dosypała dwie łyżeczki cukru do filiżanki. Kawa dalej była obrzydliwa.
Usiadła w salonie, na kanapie przy szklanym stoliku i wystukała w wyszukiwarce na swoim laptopie hasło: ''potwór znaczenie sennik koszmar''. Otworzyła pierwszą lepszą stronę, na której coś znalazła i przeczytała interpretację swojego snu.

''Potwór - Ktoś Cię zaskoczy'', ''Zbliża się okres jakiegoś kryzysu lub przygotuj się na przejścia.''... Alice prychnęła i pokręciła tylko głową, po co w ogóle to sprawdza? Przyszły Psychiatra sam powinien umieć przeanalizować swoje sny. Nie miała na to siły. Upiła kolejny łyk kawy, która zaraz po tym wylądowała w zlewie. Z lodówki wzięła butelkę mleka i wyszła przed dom, sprzed którego zabrała mokrą od rosy gazetę. Pomachała sąsiadowi, który akurat kosił trawnik i wróciła do salonu kładąc gazetę na szklanym stoliku. Włączyła wieże z której akurat zabrzmiała jakaś piosenka panny Lavigne, dla Alice wszystkie brzmiały tak samo, chociaż je lubiła.
Napiła się mleka i sprawdziła pocztę przekopując się przez spam niechcianych wiadomości, nie znajdując nic konkretnego, wyłączyła laptopa, zostawiając tym samym 900 wiadomości zalegających na jej mailu, zabierała się za to, żeby je usunąć jakieś pół roku.

Zabrzmiało ''People Are Strange'' Doorsów. Alice wzięła szybki prysznic i ubrała jakieś świeże ciuchy. W komórce wybrała numer do znajomej z roku, nie odebrała. Zadzwoniła jeszcze raz.

- Słuchaj, jestem strasznie zabiegana, oddzwonię do Ciebie później.
- Jasn...

I zanim Alice w ogóle odpowiedziała, dziewczyna rozłączyła się, zostawiając ją sam na sam z myślami, w pustym domu jej rodziców. Prysznic odrobinę ją rozbudził. Ponownie włączyła laptopa i przejrzała na facebooku ostatnie wpisy swoich znajomych. Natknęła się też na informacje o narkomanie, który próbował zjeść bezdomnego gdzieś w Miami. Zażenowana ludzką głupotą, czytając komentarze o apokalipsie zombie westchnęła i przeciągnęła się na kanapie. Chciała wrócić do łóżka i przeleżeć tam cały dzień. Wyciągnęła z paczki cienkiego, mentolowego papierosa i odpaliła go różową zapalniczką którą kupiła za dolara na jakimś bazarze.

Trzymając papierosa wróciła do swojego pokoju i otwierając drzwi, potknęła się o jakiś opasły podręcznik traktujący o psychozie, z którego ani razu nie skorzystała podczas studiów. Z salonu usłyszała ''If  You're going to San Francisco'' McKenzie'go i spojrzała na zegarek. Za dwadzieścia druga.... Przez chwilę zastanawiała się, co właściwie zrobiła przez te dwie godziny. - Marnuję tylko czas - Pomyślała zamawiając taksówkę. Pojechała na zakupy do centrum handlowego. Na zewnątrz było gorąco, chociaż klimatyzowane wnętrze Centrum Handlowego Hillsdale było kojące. Stojąc przy kasie z nową bluzką na której nadrukowany był niezrozumiały napis, poczuła dotyk czyjejś dłoni na swoim ramieniu. Przez chwile zamarła, przypominając sobie swój sen i ten głos, który należał z pewnością do kogoś niezbyt przyjaznego.

Odwróciła się. To był jej znajomy z ogólniaka, chodzili razem na zajęcia z angielskiego. Poszli razem na kawę, porozmawiali, po czym każde z nich, ruszyło w swoją stronę. Wydała na głupie zakupy, taksówki i kawę prawie osiemdziesiąt dolarów. Gdy wróciła do domu, zerknęła do skrzynki na listy. Ulotka, ulotka i wezwanie do zapłaty za kablówkę sąsiada, który w umowie pomylił numer domu. Zabrała wezwanie ze swojej skrzynki i wcisnęła je do skrzynki jakieś dwadzieścia metrów obok. W końcu weszła do domu i usłyszała jedną ze starych piosenek Marilyna Mansona, no tak, zapomniała wyłączyć muzyki, kiedy wychodziła na zakupy.

Przebrała się w strój do biegania i weszła na bieżnie w piwnicy. Ćwiczyła jakieś czterdzieści minut, po czym usłyszała dzwonek do drzwi. Przetarła się ręcznikiem i weszła na górę. Rodzice wracali z pracy, wnosząc do domu zakupy. Przywitała się z nimi, jak zwykle zapytała o dzień w pracy, nawet jeśli w ogóle jej to nie interesowało, po czym poszła pod prysznic kolejny raz tego dnia i zabierając laptopa do siebie. Usiadła na łóżku i zaczęła czytać o szpitalu, w którym miała zacząć praktyki. Nie dowiedziała się zbyt wiele, chociaż była odrobinę zdenerwowana faktem, że za chwilę skończy się jej beztroskie życie.

Zeszła na dół z postanowieniem odbycia rozmowy ze swoimi rodzicami. Wypytała o środowisko lekarzy w San Francisco i o to, jak powinna się zachowywać na praktykach. No bo kto miałby wiedzieć lepiej, niż jej rodzice, którzy są w temacie od dobrych kilkunastu lat.

Był już wieczór, Alice przeglądała zdjęcia z wyjazdu swoich znajomych i jak opętana maltretowała znajomy przycisk ''Like it''. Po jakiejś godzinie, gdy na zegarku wybiła godzina dziesiąta, wyłączyła komputer i położyła się do łóżka. Zdecydowanie powinna zacząć wcześniej chodzić spać. Obiecywała to sobie prawie tak długo, jak to, że usunie niepotrzebne wiadomości z maila.

- Kolejny dzień spędzony na niczym. Może dzisiaj się przynajmniej wyśpie. - Pomyślała i ziewnęła zamykając oczy, chociaż wiedziała, że na pewno szybko nie zaśnie.

Nie miała najmniejszej ochoty dalej dyskutować dalej z dziwacznym stworzeniem. Chociaż, może on by jej pomógł zrozumieć to wszystko. Trzeba spróbować, pomyślała.

- To Ty mnie ścigałeś w moich koszmarach? Skąd się to wszystko wzięło? Wiesz co by na to powiedział Freud?! Nie życzę sobie, żebyś mnie nawiedzał w nocy, muszę się wysypiać. Idź w cholerę. - Wybuchła w końcu, i nie zważając na odpowiedź zwierzęcia rozejrzała się po sennej krainie. - Jeżeli to sen, to moja wyobraźnia jest chora... albo witaminy pomyliły mi się z psychotropami rodziców. - Pomyślała po czym opadła na miękką zieloną trawę sennej krainy. Skoro już miała taki sen, to postanowiła wykorzystać go, żeby odpocząć, póki nie ściga jej żaden psychopatyczny morderca. Przecież kot nie mógł jej nic zrobić... prawda? Przez chwilę w to zwątpiła, podniosła się i spojrzała raz jeszcze na stworzenie.

- Będziesz tutaj tak stał i się gapił? Mam przed sobą cholernie ciężki tydzień i wolałabym, żeby śniło mi się coś bardziej odprężającego, niż psychopaci i gadające zwierzęta. Dlaczego to nie mogła być plaża? Dlaczego w swojej wyobraźni nie kąpie się w słońcu na Teneryfie, tylko błądzę ubrana w strój z poprzedniego stulecia, albo  jeszcze dalej i rozmawiam  z kotem, który wygląda jakby miał za sobą odsiadkę i ciężki wyrok za morderstwo? Żądam wyjaśnień.

Nie chciała tu być. Okolica może i nie była przerażająca, ale obecność kota, jego uśmiech, wszystko dookoła, było bardziej psychodeliczne niż normalny świat, gdy pierwszy raz spróbowała ze znajomymi narkotyków. Rozrywki przyszłych psychiatrów. - Poczujmy się jak nasi przyszli pacjenci, żeby lepiej ich zrozumieć - Nagle przypomniała sobie słowa znajomego, który wyszedł z inicjatywą prochów.

Próbowała się ocknąć. Chciała się uszczypnąć, wstrzymać oddech. Mrugała, zrywając zieloną trawę i rozrzucając ją po okolicy.

- Jak mam śnić o czymś takim, to wolę w ogóle nie spać!

- Słuchaj, bardzo mi miło, ale niestety, śpieszę się do San Francisco. Jutro powinnam zacząć praktyki w szpitalu. Możesz mi powiedzieć, gdzie tu jest jakieś lotnisko... albo lepiej, gdzie ja w ogóle jestem? Bo wiesz, długo się starałam o miejsce w szpitalu psychiatrycznym, nie mogę tego zawalić. Powinnam tam być jutro z samego rana... Zresztą, dlaczego ja rozmawiam o tym z Tobą? Jesteś kotem... chyba, jesteś kotem, prawda?

Alice ruszyła wraz z kotem, który najwyraźniej chciał ją oprowadzić. Była spięta, kropelki potu spływały jej po skroni, gdy rozglądała się po Swoim Świecie. Była zdezorientowana. Nie widziała kim jest ten kot, a że nie wyglądał na zwykłego dachowca, to tylko potęgowało uczucie paranoi i bezsilności. Próbowała jakoś zakwalifikować swój przypadek, do jednej z ram, których wyuczyli ich na zajęciach. Nie potrafiła. Miała pustkę w głowie. Obecnie interesowało ją jedynie to, aby wrócić do swojego domu i znowu napić się tej obrzydliwie przypalonej i przesłodzonej kawy, którą raczyła się dzień wcześniej.

Spojrzała na kota i jego pazury, pomyślała, że gdyby chciał ją zabić zrobiłby to już wcześniej. Chociaż kto słyszał o kocim mordercy albo psychopacie? Popadała w lekką paranoję.

- Głowa mnie boli od tego wszystkiego - Mruknęła pocierając skroń. Gdy zauważyła, że kot psychopata odszedł w jakimś kierunku westchnęła i spojrzała bezradnie w niebo. No i co ja mam teraz zrobić - Pomyślała sutdentka, rozglądając się po okolicy. - Mam dość tych snów, będę musiała załatwić jakieś tabletki. Wyśpię się raz a dobrze i skończą się moje problemy.

Dziewczyna spojrzała na swoją nową sukienkę, nie podobała się jej. Wyglądała zbyt staro... i ten fartuch, kto w dzisiejszych czasach się tak ubiera? To musiał być koszmar, albo sen wynikający z przemęczenia organizmu i stresu, nie mogła znaleźć żadnego innego powodu dla takiego stanu rzeczy. Otaczający ją zapach stanowił jakiś punkt zaczepienia, w końcu, kiedyś się obudzi, postanowiła się więc do tego czasu, nieco rozejrzeć. Mimo niepokoju, który towarzyszył jej przez cały czas, zdecydowała się podążyć za swoim nosem. To tylko sen, a przynajmniej tak myślała, przecież ludzie nie umierają we śnie... Chyba, że ktoś wbija im nóż w serce, ale w jej przypadku na to się nie zapowiadało. Poza tym, gdyby coś się działo, jej rodzice by ją obudzili.

Z takim przekonaniem, dziewczyna zerwała źdźbło trawy, spojrzała raz jeszcze w stronę, w którą odszedł kot, po czym obrała przeciwny kierunek, w myśl tego, że nic gorszego od tego przebrzydłego kociego psychopaty jej tutaj nie spotka.

- Kota, jakiego kota? Zaraz... przepraszam, jaki mamy dzisiaj dzień? Chyba straciłam poczucie czasu... - Po powrocie do ''Prawdziwego Świata'', przez kilkadziesiąt minut nie mogła się odnaleźć. Zamówiła kawę i kawałek sernika, który bardziej rozgrzebała, niż zjadła. Nie to, że nie miała apetytu po tym co przed chwilą przeżyła. A przynajmniej tak jej się zdawało... Po prostu nie lubiła rodzynek w cieście. Kawa działała na nią kojąco, przestała być ospała i regulując rachunek wyszła z kawiarni. Źdźbło trawy wrzuciła do torebki, w końcu to tylko kawałek trawnika, to jeszcze o niczym nie świadczy.

Ulicą maszerował bezpański kocur. Inny, normalny... Przez chwilę zastanawiała się, czy nie spróbować do niego zagadać, chociaż chwilę później wybił jej to z głowy tłum przechodniów, który wystraszył zwierzaka.

- Muszę wracać do domu.. cholera... Zakupy i Praktyki... miałam się przygotować do pracy... - Westchnęła ciężko i wsiadła do taksówki na okolicznym postoju.
- Forest Hill - To było jedyne, co usłyszał od niej taksówkarz, podczas tego kursu. Najbardziej w tym wszystkim zastanawiało ją to, jak znalazła się tak daleko od domu... i dlaczego nie pamięta końca snu... Ani tego jak się obudziła, właściwie, nie pamiętała nawet, kiedy zasnęła.

Otworzyła drzwi i przechodząc przez próg domu, rzuciła rodzicom przepraszające spojrzenie. - Wybaczcie, trochę się zasiedziałam. Właściwie, mamo, o której godzinie wyszłam z domu? Straciłam poczucie czasu. - Zapytała nieśmiało, próbując ukryć zażenowanie całą sytuacją. Ojciec zrobił jej kawę. Alice usiadła w salonie, przez chwilę jeszcze rozmawiając z rodziną o jutrzejszym dniu. - Sierść kota, ta sierść... Skąd ona się wzięła? - Pytała samą siebie w myślach. Przecież w domu nie mają żadnego zwierzęcia, a dziewczyna nie zwykła zabawiać bezdomnych psów, kotów... Nie lubiła nawet dokarmiać łabędzi, czy gołębi.

Wieczorna rutyna. Alice przygotowała się na jutrzejszy dzień. Wyprasowała sobie ubranie, wzięła też wszystko, co powinna ze sobą zabrać. Kartkę, długopis, zapakowała nawet gumy do żucia, za którymi nie przepadała, ale Bóg raczył wiedzieć, co jej się przyda w szpitalu. Wzięła krótki, chłodny prysznic i siedząc na łóżku, sprawdziła w wyszukiwarce informacje o snach na jawie.

''Wsłuchaj się w głos Wewnętrznego Mędrca
Potrzebujesz świeżych idei? Pomysłów, jak rozwiązać problem? Czasami przychodzą do głowy nieproszone, a czasami czujemy się, jakbyśmy w ogóle nie mieli mózgu. Wtedy trzeba przywołać naszego Wewnętrznego Mędrca za pomocą 15-minutowego snu na jawie.'' Głosiły napisy na jednej ze stron internetowych. Dziewczyna prychnęła. W jej mniemaniu była na to zbyt dziecinna. To pewnie zwyczajne przemęczenie. Zresztą, kto miałby być jej wewnętrznym mędrcem? Gadający kot z sokolimi szponami?

Było wcześnie, około godziny dwudziestej pierwszej. Położyła się na łóżku, a przez myśl przez chwile przemknęła jej interpretacja snu o potworze... ''Ktoś Cię zaskoczy, nadejdzie jakiś kryzys ze zmianami.'' Westchnęła tylko, po czym zamknęła oczy.

Te dziesięć godzin snu było dla niej zbawienne. Przeciągnęła się wstając z łóżka, ubrała się nieco bardziej oficjalnie niż zwykle. Zabrała torebkę z przygotowanymi rzeczami. Sprawdziła komórkę. Siódma dziesięć. Uczesała włosy i zeszła do rodziców. Chwyciła za grzankę, która dopiero co wyskoczyła z tostera, nadgryzła ją i poprosiła ojca o podwiezienie na praktyki. Była odrobinę spięta, chociaż wyraźną ulgą było to, że dzisiejsza noc, była całkiem spokojna. Zero kotów i psychopatycznych morderców, czyli tak, jak lubiła.

Podczas jazdy samochodem, ucięła sobie pogawędkę z ojcem, wypytując o to, jak powinna się zachowywać, co ma robić, a czego nie. Gdy dojechali, ojciec życzył jej powodzenia, a ta stanęła przed wejściem Szpitala Psychiatrycznego. Nabrała powietrza w płuca i stanowczo ruszyła do środka, mało nie potykając się na schodach, aby zameldować się na praktyki na których z pewnością wiele ją jeszcze zaskoczy.