Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Aleksiej Iwanowicz wysiadł z auta i poczuł jak przechodzi go dreszcz. Jak na lipiec nie było zimno, ale w tym miejscu zawsze miał to samo dziwne uczucie, które wprawdzie po chwili mijało, jednak pozostawiało po sobie nieprzyjemne wrażenie. Zupełnie jakby jakiś wewnętrzny zmysł szarpał się gdzieś w podświadomości. Nie potrafił jednak określić natury tego zjawiska i już dawno przestał się nad tym zastanawiać. Nałożył oficerską czapkę, szybkim zdecydowanym gestem poprawił mundur i pomaszerował w stronę wejścia do budynku.

Wielka sala w której się znalazł była urządzona ze swoistym rozmachem. Pułkownik Krawczenko przywitał się z wampirzym Księciem i dwoma pozostałymi. Z wojskowymi po wojskowemu, z cywilami po cywilnemu. Zakharchenko na swój sposób robił wrażenie. Nawet jako nieco wyschnięte żywe zwłoki wciąż zachowywał imponującą sylwetkę. Był więc zbiorem tych cech, które w sowieckiej szkole wywiadowczej przydawały się niemal w połowie tak często, jak umiejętność myślenia, co nie było zdaniem Krawczenki zarzutem, tylko specyfiką sowieckiej myśli politycznej, która pod względem zamordyzmu była w prostej linii kontynuatorem najlepszej carskiej tradycji.

Aleksiej Iwanowicz wziął karteczkę od wampira i z marsowym obliczem dokładnie się jej przyjrzał. Jak widać świat żywych i umarłych nie różnił się aż tak bardzo - nie licząc wódki i kobiet, a te liczyły się u Krawczenki podwójną stawką. Szczur, jak wyraził się Baryshnikov, oznaczał kłopoty. Zniknięcie Tzimisce również nie wróżyło niczego dobrego, chociaż Krawczenko starał się przypomnieć sobie, co wie o tym wampirze i jego znaczeniu dla podziemnego układu sił.

Mając w ręku wiadomość przekazaną owemu Leopoldowi, pułkownik domyślił się, że Ogar wypełnił swoje zadanie do końca, więc bezsensem byłoby pytać czy z tamtego można coś wyciągnąć.
- Ile osób mogło wiedzieć o rozkazie zlikwidowania Gretschmanna? - zapytał obracając w palcach kawałek papieru.
Wiedział, że to kluczowa informacja. Postanowił skupić się najpierw na szczurze, a potem przejść do kwestii zniknięcia Polaka.

Bogatyr Valeriy Zakharchenko
Aleksiej Iwanowicz Krawczenko
Siedziba Baryshnikova - Lichtenberg
Lipiec 1963, Noc

- Rozkaz został przekazany na osobności Komisarzowi, a następnie Bogatyr został wybrany, przez towarzysza Dmitrievicha osobiście, do wykonania zlecenia. Problemem nie był sam rozkaz, a miejsce otrzymania tych informacji. Było to dokładnie w tym miejscu, podczas kiedy miałem sporo gości w sali.
- Jacek Wojtkowski. - zaczął wymieniać Komisarz. - Martin Bernhard. Thomas De Lutrius. Amelia i Persia. Vyacheslav Ivankov. - i wymienił jeszcze kilku innych Brujah i Ventrue. Osoby te nie miały żadnych ważniejszych pozycji i każdy mógłby być potencjalnym szczurem.
- Jacek Wojtkowski jest aktualnie najbardziej podejrzaną osobą, z powodu swojego niewstawienia się na spotkanie. O dziwo, sam chciał je zorganizować. - pokręcił Książę głową i kontynuował. - Wątpię jednak że to on. Jak już to ktoś próbuje na niego zwalić winę. Prośba o audiencje również miała miejsce podczas wcześniejszego spotkania.

Słuchał całej rozmowy, cały czas czekając na konkretne polecenie. Kogo przytargać. Z kim "porozmawiać". Kogo unieszkodliwić, tymczasowo lub na stałe. To była jego robota. Chciał co prawda zasugerować, że ewentualne "większe uprawnienia" dla Krawczenki gryzą się z tym co zasugerował książę przed jego przybyciem, ale Baryshnikov sam świetnie zdawał sobie zapewne z tego sprawę, więc nie zabrał głosu.

С чего начать поиски? (Gdzie zacząć poszukiwania?) - spytał, bo tylko ta kwestia była dla niego ważna. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że tym razem ma zaledwie "dostarczyć" Tzimisce, a nie unieszkodliwić, nawet jeśli ton jego głosu wskazywał, że bez przemocy się nie obędzie.

Pułkownik Krawczenko zgodnie ze słowami wampirzego Księcia pozostał chwilę dłużej, chcąc wysłuchać jego słów.