Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Theme
Myślałam, że mam wszystko pod kontrolą. Swoje życie, przyszłość, a nawet robiłam miejsce w moim sercu. Miało to być tak piękne, ale cienie przeszłości zapukały i musiałam otworzyć drzwi. Zaczęło się w klubie, w którym pogrywaliśmy co tydzień. Nie staliśmy się ogromnym zespołem, ale sąsiedzi i bywalcy nas rozpoznawali, to nam wystarczyło. Najważniejsze jednak było, że zespół nie rozpadł się po odejściu Jake'a. Trzymaliśmy się dalej i nie pozwoliliśmy, aby to zniszczyło nasze życia. Jak to mój mentor powiadał, czas nigdy nie płynie tak jak byśmy my to chcieli. Zawsze skręci gdzieś, gdzie tego się nie spodziewaliśmy, a jedynie musimy dość szybko zareagować, inaczej to nie my będziemy kontrolować nurt, a on nas. Dlaczego o nim wspominam? Otóż pewnej nocy, kiedy schodziłam ze sceny, aby usiąść z widownią, to zauważyłam kopertę. Nie była zaadresowana do nikogo, ale czułam, że to była koperta dla mnie lub dla zespołu.
Kiedy nikt nie spoglądał na nas, a słabe oświetlenie świec nas otaczało, to otworzyliśmy list. Był od Jake'a. Nie mogliśmy uwierzyć, ale chciał się z nami spotkać. Odchodzi z krzykiem i obelgą na ustach, a teraz chce zakopać topór? Nikt nie chciał, aby doszło do spotkania, a przynajmniej ja tak to widziałam. W głębi duszy chciałam znowu go zobaczyć i miałam nadzieję, że inni tak też sądzili. Myliłam się. Powinnam ich posłuchać. Dziura w mym sercu jednak nie pozwalała tak to zostawić. Idąc na spotkanie, to w głowie przechodziło mi wiele scen, jak wszystko może przejść. W większości Jake był dupkiem, którego chciałam zbyć ostrymi słowami. Zaleczyć rany, które mi zostawił. Były jednak takie momenty, gdzie wyobrażałam sobie całkowicie odwrotny przebieg wydarzeń. Serce mi biło coraz to mocniej, im bliżej było tego miejsca. Coraz szybciej, im bliżej był moment spotkania. Serducho zwolniło, kiedy się nie pojawiał przez bardzo długi czas. Pusta ulica, puste samochody, a bar naprzeciw nie miał nawet klientów. Postanowiłam zapytać. Może zostawił wiadomość w środku? Tak jak z klubem? Nie powinnam tego robić. Powinnam po prostu wrócić do domu. Wykrzykiwałabym przekleństwa w stronę Jake'a, ale sprawa by nie potoczyła się tak, jak się potoczyła.
W środku była starsza miła pani, która uśmiechnęła się, jak tylko ujrzała mnie wchodzącą przez drzwi baru. Chciała od razu zaproponować miejsce przy ladzie. Pewno czuła się samotna, ja też bym tak się zachowała. Żadnej żywej duszy przez taki czas. Z nikim nie porozmawiasz, w żaden sposób nie zajmiesz sobie czasu. Odwzajemniłam uśmiech i usiadłam przy niej. Zanim zapytałam to co chciałam, to porozmawiałam z nią chwilę. Może Jake do tego czasu przyjdzie, tak myślałam. Kobieta zauważyła, że zaglądam za plecy co chwilę, nawet kiedy piłam kawę. Powiedziałam, że czekam na kogoś i wtedy usłyszałam od niej informacje, które potrzebowałam. Jake był tutaj godzinę przede mną i siedział w barze. Z nikim nie rozmawiał i również zamówił kawę. Wzrok miał wryty w to samo miejsce, na które ja teraz spoglądałam co chwilę. Coś tutaj nie grało. Jake zawsze lubił rozmowę, nawet z obcymi osobami. Może coś się stało? Moje podejrzenia umocniły się, kiedy powiedziała, że nagle wstał, położył pieniądze na stół i uciekł. Tak, tak to określiła, że uciekł. Kogoś zobaczył? Ktoś go śledził? Chciałam dowiedzieć się więcej, to wtedy położyła przede mną bilet kolejowy. Zostawił go wraz z banknotem, prawdopodobnie przez przypadek. Nie sprawdzony, miał pewno nim dziś gdzieś jechać. Był to mój jedyny trop. Chciałam wiedzieć więcej, ale nie powinnam. Nie powinnam jechać do tego miasta.