Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Pułkownik Krawczenko często pracował nocami i również tym razem siedział nad stosem akt i dokumentów od dobrych kilku godzin, zanim Brackel zjawił się w jego gabinecie. Z wywiadem był jeden podstawowy problem i to niezależnie od szerokości geograficznej czy przynależności ideologicznej. Problemem tym była konieczność odsiewania ziarna od plew i tym właśnie od popołudnia zajmował się Aleksiej Iwanowicz. Była to praca żmudna, ale niezwykle ważna, ponieważ wykonywana dobrze przynosiła wymierne efekty. Kończył właśnie czytać stenogram z przesłuchania jakiegoś studenta nazwiskiem Unger. Chłopak już po dwóch dniach zeznał dokładnie to, czego oczekiwali przesłuchujący, tak więc wartość tych informacji była żadna, choć do wykorzystania w przypadku, gdy będą chcieli dobrać się do tego profesora z uniwersytetu. Dokumenty wsunął do teczki opatrzonej czerwonym napisem секрет, po czym zamknął ją i odłożył na stos kilkudziesięciu innych jej podobnych. Popatrzył na siedzącego przed nim mężczyznę.
- Taważisz Brackel. Pażałsta prosti mjenia - stwierdził wstając i podszedł do komody typowej tak bardzo jak to tylko możliwe. - Napijecie się taważiszu?
Wyciągnął dwa kieliszki i butelkę zachodnioniemieckiej Gorbaczówki, bo akurat miał taką pod ręką.

Krawczenko w kontaktach z większością Niemców posługiwał się mieszanką rosyjskiego i niemieckiego. Robił to z dwóch podstawowych powodów. Po pierwsze, nie chciał aby zapomnieli z kim mają do czynienia i z czyjego polecenia tu przebywa. Jeżeli chcieli, mogli go za to nienawidzić, ale i tak przede wszystkim mieli go słuchać. Po drugie, gdyby do któregoś z nich dotarł wywiad Zachodu, otrzymałby w dużej mierze fałszywą informację na temat zdolności językowych pułkownika, który potrafił posługiwać się niemieckim równie dobrze jak rodowity Niemiec. Z podobnych względów Krawczenko zawsze starał się, żeby w oficjalnych sytuacjach zawsze widziano go w mundurze, tak aby w przypadku konieczności działania w terenie, trudniej było go komukolwiek rozpoznać. Wiele lat w wywiadzie nauczyło pułkownika dziesiątek podobnych zwyczajów.

Teraz, stojąc za biurkiem i z niezmiennym wyrazem twarzy nalewając czystą do kieliszka, Aleksiej Iwanowicz jednocześnie snuł plany na najbliższe miesiące. Tyle pracy, a tak mało czasu. Tak mało czasu, a tyle plew do przesiania. Wolną ręką sięgnął do popielniczki po na wpół wypalonego papierosa. Palił właściwie wszystko - Juwele i Karo, a w tej chwili właśnie dopalał f6 - byle bez filtra, tego psu na budę potrzebnego wynalazku lat '30. Zaciągnął się i wydmuchując nosem tytoniowy dym odłożył papierosa na brzeg grubo ciosanej kryształowej popielniczki.
- Nu, szto wy tam się dowiedzieliście, Hellmuth?

Pułkownik wychylił kieliszek jednym haustem, po czym z głośnym stuknięciem odstawił go na blat biurka. Z kieszeni wyciągnął paczkę papierosów, tak aby mężczyzna mógł się poczęstować. Słuchając raportu Brackela sam raz po raz sięgał do popielniczki zaciągając się papierosem. Słuchał w skupieniu, nie przerywając. Kiedy starszy mężczyzna skończył, Krawczenko siedział jeszcze przez chwilę spoglądając na niego przez szare obłoki tytoniowego dymu.
- Więc mówicie Curt Scharff, taważiszu... I nie slyszeli wy o nikim innym?
Wypracowanym przez lata pewnym ruchem napełnił oba kieliszki po sam brzeg. Gorbaczówkę postawił obok stosu akt.

Pułkownik Krawczenko bez pośpiechu wziął ze stosu dokumentów dwie teczki, które do tej pory spoczywały na samej górze i położył je zamknięte przed sobą. Sięgnął po papierosa i mocno zaciągnął się, a peta wgniótł w popielniczkę kręcąc palcami, jakby chciał go wwiercić w masywne szkło.
- Widzicie, taważiszu, nie dalej jak tri dnia temu zachwacili my jednego takiego... Pytam go na przesluchaniu, szto on może skazats. On na to, że 'nie wiem o co chodzi' mówi. Nu więc ja go pytam, szto on myśli, czy my możemy arestawac kogoś niewinnego tak bez powodu. On na to, że 'nie'. Ja pomagi twojej pamięci, zakluczenny 243, mówię. Wasz drug i sosied, bieżal do RFN dokladnie 28 czerwca. U nas jest dokazatielstwo, że ktoś mu pomagli. On na to, że 'nie wiem o co chodzi' mówi. Nu więc ja go pytam, szto on zdielal 28 czerwca. On na to, że on i jego riebiata do parku paszoł, tam spotkał sosieda, co to jego kalega z liceum byl i razem z nim paszoł i sluchali muzyki i gawarili do późna. I że ten kalega może to potwierdzić.

Krawczenko wstał i odwróciwszy się plecami do Brackela, podszedł do jedynego niezasłoniętego okna i stojąc w półmroku, jaki tworzyło światło lampki, wyjrzał na oświetloną latarniami ulicę.
- Wragi naszej ojczyzny są aroganccy, taważiszu. Ale u mjenia byla wremia. Czelowiek niewinny, jeżeli jest przesluchiwany i podezrewajny o coś czego nie zrobil, prędzej czy później wpadnie w gniw, albo będzie miał mysli o samobijstwie. Podczas gdy winny nie chce gawarić albo placze. Bo wie poczemu się tu znalazl. Nie ma lepszego sposobu, jak przesluchiwanie aż do utraty przytomności... Zakluczenny 243 klamal, taważiszu. Wyciągneli my to z niego w dwa dni. Widzicie, wragi naszej ojczyzny są aroganccy, ale my jesteśmy mieczem i tarczą, co akranja Germanskają Demokraticzskają Respublike.

Pułkownik odwrócił się na pięcie, podszedł do biurka opierając się obiema dłońmi o blat, tak że stał teraz pochylony w stronę starszego mężczyzny.
- Zapytam was jeszcze raz, taważiszu. Nie slyszeli wy o nikim innym?

Krawczenko już wiele lat temu zrozumiał, co należy robić w chwilach takich jak ta, kiedy to małe coś, zwane sumieniem, zaczynało czynić mu wyrzuty. Jakaś drobna część jego samego żałowała tego starszego człowieka. Ale pułkownik doskonale zdawał sobie sprawę, że w grze którą prowadził stawka była zbyt wysoka, aby pozwalać komuś na oszukiwanie go. W dodatku był wychowankiem starej szkoły wywiadu. KGB brzydziło się kupowaniem agentów, bo tak bardzo przypominało to kapitalistyczny Zachód. KGB zyskiwało lojalność przemocą, szantażem i strachem - to była twardsza waluta niż dolary czy funty. Patrząc na starca usiadł i pokręcił głową.
- Wy nie uczits się taważiszu. KGB zawsze dostaje co haczju. Myślicie, że my zapomnieli gdzie wasza semja mieszka? Że ręka KGB za karotka? Co się stanie z waszym wnukiem, jak będzie seratą, a? Pomyślcie o tym taważiszu. Ile wasz syn wytrzyma u nas jako zakluczenny, a? Pamiętajcie, że my możemy go tu prynasits w każdej chwili.

- Ale przede wszystkim... wy mnie nie okłamujcie Hellmuth! - krzyknął, a ciśnięty w ścianę kieliszek rozbił się w drobny mak. - Możecie okłamywać syna, żene, każdy, ale nie mnie Hellmuth! Wbijcie to sobie do łba!

Gdyby twarz pułkownika wyrażała jego emocje, zagościłby na niej uśmiech zrozumienia, jakby po wysłuchaniu długiego i nudnego wykładu w obcym języku, nagle na horyzoncie zjawił się znajomy tłumacz, który będzie mógł wreszcie powiedzieć o co do cholery chodzi. W rzeczywistości uśmiech nie zagościł, ale Krawczenko usiadł i pokręcił głową. Sięgnął po słuchawkę stojącego na biurku telefonu i wcisnął jeden z przycisków łączących najwyraźniej z jakimś numerem wewnętrznym.
- Akta Mitzi Muehlen - rzucił krótko, mruknął coś w odpowiedzi na słowa kogoś po drugiej stronie linii i odłożył słuchawkę.
Następnie bez słowa wyłuskał z paczki leżącej na stole papierosa, odpalił go i zaciągnął się tytoniowym dymem. Przez cały ten czas wpatrywał się w Brackela zimnym spojrzeniem niebieskich oczu. Zastanawiał się, czy sposób działania starego człowieka zasługiwał już na karę. Palił więc w milczeniu, czekając aż otrzyma akta doktor Muehlen. Skoro nie musiał, nie chciał podejmować żadnych decyzji w ciemno.

Krawczenko zamknął teczkę i bez słowa wpatrywał się w Brackela. Sprawa taka jak ta, była zdaniem pułkownika wewnętrzną sprawą NRD i Staatssicherheit, ale przez ich nieudolność - jak sądził - KGB musi się uganiać za jakimiś uciekinierkami albo przesłuchiwać starców. Setki przesłuchań, tysiące akt i brak efektów jakich by oczekiwał. Pułkownik był specjalistą w swoim fachu, a łamanie woli więźniów było jego specjalnością. Ale, do kurwy nędzy, nie w takich sprawach jak ta. W dodatku miał już dość udawania tego pieprzonego akcentu. Otwartą dłonią uderzył w blat, aż podskoczyła butelka Gorbaczówki i stojący obok kieliszek.
- Powiecie Mitzi Muehlen - wycedził, gdy wzrok starszego mężczyzny spotkał się ze spojrzeniem Krawczenki - że ma 48 godzin na stawienie się w tym budynku i wy jej w tym pomożecie. Inaczej będzie winna tego, co stanie się z jej ojcem*.
Sięgnął po kolejnego papierosa, wetknął go w usta i po chwili w ciszy gabinetu rozległ się cichy trzask zapalniczki.
- A teraz wyjść! - rzucił jeszcze, po czym zaciągnął się tytoniowym dymem i powoli wypuścił powietrze z płuc.

Doktor Eginhard Muehlen. Krawczenko od długiego czasu planował dywersję polityczną na dużą skalę. Gdy został w gabinecie sam, zaczął zastanawiać się, czy Muehlen może mu się do tego przydać. Gambit tej gry wymagał bardzo uważnego rozstawienia pionków, ale nagrodą było coś więcej niż Złota Gwiazda wpięta przez Chruszczowa. Pułkownik wstał i zamknąwszy drzwi swojego gabinetu, udał się do obszernego archiwum akt. W tym celu zszedł dwa piętra niżej i dotarł do portierni. Stąd droga prowadziła do znajdujących się pod ziemią archiwów i specjalnych cel dla więźniów, których podejrzewano o prowadzenie działalności szpiegowskiej lub po prostu schwytanych szpiegów. Zszedł na dół i minąwszy sale przesłuchań skręcił w lewo. Tam starszy wiekiem oficer zasalutował mu i bez dyskusji wręczył klucz do tej części archiwum, w której przechowywano akta ściśle tajne. Klucz otrzymany od strażnika, pozwalał na otworzenie jednego z dwóch zamków - drugi klucz był w posiadaniu Krawczenki i trzech, może czterech innych, najwyższych stopniem oficerów w Berlinie.

Pułkownik Krawczenko skupił się na dwóch rzeczach. Ktoś kiedyś powiedział, że każdy wywiad jest nielegalny, ale to nie do końca prawda. Nielegalny wywiad to bardzo specyficzny sposób działania. Teoretycznie każdy kraj mógłby tak działać, tylko nie każdy miał taką determinację w sobie i nie każdy mógł znaleźć tylu chętnych aby móc tak działać. NKWD opracowało tę metodę pracy już w latach 20. Zdawano sobie bowiem sprawę, że powodzenie zależy od maksymalnego wyprowadzenia pracy wywiadowczej poza placówki dyplomatyczne, które znajdowały się pod stałą obserwacją kontrwywiadów państw Zachodu. Metoda ta polegała na tym, że oficer godził się na to, że będzie gdzieś za granicą działał jako osoba o zupełnie zmienionej tożsamości, bez żadnych, nawet śladowych związków z Rosją. Czyli godził się na to, że stanie się obcokrajowcem, wejdzie w tożsamość człowieka którego stworzy dla niego wywiad i w ten sposób będzie funkcjonował najmniej piętnaście lat - to był czas, jaki "nielegał" powinien wytrzymać za granicą.

Zdobywanie prawdziwej tożsamości osób urodzonych na Zachodzie, było skomplikowanym procesem. W większości przypadków chodziło o osoby młode, które nie tylko podstępnie zostałyby zwabione do strefy sowieckich wpływów, ale także zmuszone do życia pod pełną kontrolą służb, w czasie gdy ktoś, używając ich tożsamości, wiódł życie szpiega na Zachodzie. Nielegalni oficerowie, skierowani do pracy zagranicą, nie byli tam prowadzeni przez legalne rezydentury, lecz przez innych nielegalnych oficerów z centrali. To było państwo w państwie, całkowicie samodzielnie strzegące swych sekretów.

Pułkownik Krawczenko skupił się więc na dwóch rzeczach. Poszukiwał akt agentów nielegalnych, jak i oficjalnych rezydentów na terenie strefy brytyjskiej, amerykańskiej i francuskiej. Miał na to jeszcze całą noc.

*Dominate: Mesmerize

Pułkownik Krawczenko z uwagą prześledził dane dotyczące materiałów wywiadowczych z Berlina Zachodniego. Od czasu wykrycia 'piątki z Cambridge' Brytyjczycy stali się bardziej ostrożni, ale równocześnie to działalność właśnie tej grupy pozwoliła na umieszczenie sporej liczby agentów pod samym nosem Anglików. Większość z nich pozostawała uśpiona, jednak od czasu gdy dwa lata temu wpadł George Blake, agent Krawczenki, pułkownik planował nową akcję na terenie Brytyjczyków. Blake za szpiegostwo odsiadywał teraz w więzieniu Wormwood Scrubs wyrok 42 lat pozbawienia wolności. Wcześniej na polecenie Aleksieja Iwanowicza ożenił się z sekretarką MI6, córką oficera wywiadu w Berlinie, sam będąc równocześnie oficerem brytyjskiej Tajnej Służby Wywiadowczej. Po tym jak jeden polski oficer wywiadu, podpułkownik Michał Goleniewski rozpoczął współpracę z Zachodem, Anglicy zorientowali się, że mają kreta, jak brzmiało określenie szpiega w profesjolekcie służb wywiadowczych. Po ujęciu Blake'a MI6 wzięło pod lupę swoich pracowników, ale jednostkom udało się przetrwać w konspiracji.

Krawczenko przeglądał właśnie teczkę Tima Hofmanna, oficera Stasi funkcjonującego w Berlinie Zachodnim. To on prowadził Jägermeistera i Ninę - agentów, którzy w aktach byli wymienieni jedynie pseudonimami, ale Aleksiej Iwanowicz znał ich dane niemal na pamięć. To byli jedyni agenci w budynku MI6 niezwiązani w żaden sposób z Georgem Blake'iem i dzięki temu nie spaleni. Do tej pory pozostawali w uśpieniu, nie wiedząc nawet o sobie nawzajem. Rok 1961 przyniósł Krawczence dwie poważne porażki. Ucieczka Bohdana Staszynskiego, zabójcy na usługach KGB, oraz podpułkownika Goleniewskiego, który uciekł do RFN wydając przy okazji Blake'a. Minęły jednak dwa lata i Aleksiej Iwanowicz miał plan odzyskania wpływów po zachodniej stronie.

Nim się zorientował, nadeszła pora umówionego spotkania z Baryshnikovem. Krawczenko prawie nigdy nie opuszczał rezydentury Karlshorst w mundurze, jednak jeżeli można by wskazać nieliczne wyjątki, to spotkanie z Baryshnikovem należało do nich. Kapitan Schmeling już czekał w zaparkowanej przed budynkiem Wołdze. To był nowy model M-23, wzmocniony i z kuloodpornymi szybami, jakim jeździli funkcjonariusze państwowi bloku wschodniego. Solidna sowiecka robota. Stal gniotsa-niełamiotsa i 'mniej chromu, więcej pięknej linii'. Pułkownik Krawczenko odpalił jeszcze papierosa, po czym wsiadł do samochodu.