Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Alexander Anderson
Dom Andersona - Staten Island
13 Września 2002, godzina 10:01

"Panie prezesie, zaspał pan" takie słowa słyszał budzący się Alexander. Oczywiście nikt go żywy nie obudził, po prostu w śnie usłyszał te słowa. Te słowa, które od razu mu powiedziały, że musi wstać. Zegarek nie zadzwonił.

Lex nawet nie popatrzył na człowieka i minął go z odrobiną zdegustowania. Podszedł do jednego z ochroniarzy przy wejściu.
- Przed budynkiem kręci się jakiś żebrak. Zróbcie coś z nim. Taki widok psuje wizerunek tej firmy - rzucił i ruszył w stronę windy.
Miał sporo pracy. Najpierw Jessica - asystentka - i formalności typu, otrzymane telefony, listy, pisma, podania. Oczywiście te, które musiały zostać podpisane przez prezesa. Resztą zajmowali się dyrektorzy poszczególnych działów Anderson Enterprises. Później lunch. Następnie przygotowania do bankietu, których miał zamiar osobiście doplinować.

Twarz Alexandra Andersona nawet nie drgnęła. A jednak był wściekły. Nie chodziło o słowa skierowane pod adresem ojca. To było Lexowi właściwie obojętne. Jessica.. no cóż, była sekretarką oddaną pod każdym względem ale z drugiej strony była tylko sekretarką. Nazwanie jego rodziny 'rodziną złodziei' w innych okolicznościach mogłoby wzbudzić gniew w Andersonie, jednak nie w momencie, gdy słowa te padały z ust brudnego żebraka. I właśnie to doprowadzało Alexandra do furii. Ten pies śmiał wtargnąć do jego imperium i zburzyć zasady, które on sam ustalił. Przez lata Lex nauczył się jednak panować nad emocjami, a przynajmniej nad ich okazywaniem.

Dłoń powędrowała pod blat biurka tak, aby ruch ręką nie był zza niego widoczny. Lex nacisnął guzik. Powinien on zaalarmować nawet tych ochroniarzy, którzy jeszcze nie byli zaalarmowani. W tym momencie Andersonowi przyszło do głowy, że będzie musiał poważnie porozmawiać z przedstawicielem firmy ochroniarskiej.. Dłoń powędrowała nieco dalej w bok, tak aby mogła ująć rękojeść pistoletu.
- Czego chcesz? - zapytał zimo Anderson, nawet nie ruszając się z miejsca.

W momencie gdy mężczyzna odwrócił się, Alexander chwycił broń i poderwał się. Szeroki fotel ze skórzanym obiciem, na którym siedział, poleciał do tyłu, przewracając się. Lex odbezpieczył broń, widząc ochroniarzy padających na posadzkę. Celując stojącemu tyłem mężczyźnie pomiędzy łopatki, nacisnął spust.

Anderson stał jeszcze przez chwilę patrząc na upadającego człowieka. Adrenalina wypełniała jego żyły. Przewrócony fotel wciąż leżał z tyłu. Lex opuścił broń i podszedł do leżącego na brzuchu mężczyzny. W wyciągniętej do przodu dłoni wciąż trzymał broń. Anderson wziął głęboki oddech. Czuł serce bijące jak oszalałe i żyły na skroniach nabrzmiałe od ciśnienia krwi. Nagle z impetem nadepnął nadgarstek niedoszłego zamachowca przygniatając go do posadzki. Dłoń rozwarła się a mężczyzna jęknął. Anderson odsunął butem leżącego shotguna. Nachylił się nad mężczyzną.
- Co ty sobie kurwa wyobrażałeś?! - wybuchnął - myślałeś, że możesz tu kurwa przyjść i zacząć od tak strzelać?!
- W mojej kurwa firmie?! W moim biurze?! - wziął kolejny głęboki oddech - Ty cholerny sukinsynu!
Miał ochotę wsadzić temu facetowi lufę jego własnej broni w usta i pociągnąć za spust. Ale nie.. musiał się opanować. Kolejny głęboki oddech. Alexander rozejrzał się dokoła. Sięgnął po telefon i wybrał numer na pogotowie.

Anderson powoli zaczął uspokajać się. Teraz zapewne zjawi się ktoś z policji i będzie musiał odwołać lunch z.. z kimkolwiek był umówiony. W tej chwili zupełnie nie myślał o takich rzeczach. Od tego była asystentka. Jessicę Lex kazał odwieźć do domu. Zastępowała ją inna kobieta, której imienia nie mógł sobie przypomnieć.. Ashley? Abigail? To i tak nie miało znaczenia. Z całego zajścia interesowało go tylko to, w jaki sposób mężczyzna doszedł aż tak daleko. W jaki sposób zdołał dojść aż do jego biura. A po co przyszedł? To było oczywiste. Frustracja, zawiść, chęć udowodnienia sobie samemu swojej wyższości nad kimś kto reprezentował sobą poziom nieosiągalny dla tego żebraka.. Co za różnica z resztą. Właściwie szkoda, że przeżył. Teraz Lex będzie musiał zadbać o to, aby coś takiego już nigdy się nie powtórzyło..

Andersonowi jeszcze raz mignęły w pamięci słowa mężczyzny. Pokręcił jednak głową.
- Widziałem go pierwszy raz rano kiedy próbował wyciągać od ludzi pieniądze. Nigdy wcześniej go nie widziałem. Może chciał wziąć odwet za to, że nie dostał ode mnie pieniędzy, a może po prostu chciał udowodnić swoją władzę nad kimś, kogo pozycji może tylko zazdrościć. Zabić kogoś, kim sam nigdy nie będzie. Nie wiem - wzruszył ramionami.