Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Theme
Witaj, drogi czytelniku. Nazywam się Johnathan Drake i tutaj spisuje swoje wspomnienia. Zdradzam co mną popychało, aby iść w tym kierunku. W ostateczności jednak spisuje te rzeczy dlatego, że nie chcę oszaleć. Ostatnie dni spowodowały, że zapominam dni, momenty ze swojego życia. Wykonuje rzeczy nieprzemyślane, które nigdy w życiu bym nie zrobił. Obawiam się o swoją psychikę, ale najważniejsze, to o swoje życie. Wszystko zaczęło się, kiedy rozpocząłem studia na uniwersytecie. Nie znałem życia na akademiku i miał być to mój pierwszy raz życia bez nadzoru rodziców, którzy mieszkali bardzo daleko. Jedynie wysyłali mi pieniądze, a to mi wystarczyło, aby dogodnie żyć i studiować. Z czasem zaprzyjaźniłem się z ludźmi z roku, a najważniejsze poznałem kilka ciekawych osób. Wśród nich byli członkowie pewnego klubu o nazwie Dzieci Sztormu. Mówili, że to zwykłe miejsce do spotkań i rozmów. Po prostu kącik przyjaźni i wzajemnego zrozumienia czy inne bzdety. Chciałem jednak się zaprzyjaźnić z jak największą ilością osób. Nigdy nie wiadomo, kiedy taka osoba może ci pomóc w przyszłości?
Jednak była to iluzja. Prawda była ukryta za zasłoną. Zacząłem szukać czytać książki, które wręczyli mi członkowie klubu. Tam znalazłem najróżniejsze teorie spiskowe na temat "prawdziwych" powodów pewnych wydarzeń, jak wybuch wojny w Wietnamie, upadek na giełdzie czy pobudki seryjnych morderców. Satanizm, demonologia czy inne takie zabobony, a przynajmniej tak na początku sądziłem, aż się nie zaczytałem w te książki i nie chciałem więcej od nich. Przyciągały mnie, chciałem wiedzieć więcej, a oni to widzieli. Uśmiechali się przyjacielsko, ale wiedziałem jaki ich był cel - rekrutacja. Chcieli mnie przeciągnąć na swoją stronę i im się to udało. Szybko domyśliłem się prawdziwej twarzy ich klubu. Służyli demonowi, a przynajmniej tak mówili. Mieli czarne msze, spotkania przy świecach. Wypowiadali najróżniejsze inkantacje, a nawet zdarzały się rytualne ofiary w postaci małych zwierzątek.
Wszystko wydawało się dla mnie po prostu ekscentryczną zabawą w magów z książek. Bajeczki opowiadane przez matki, które obawiają się o przyszłość swoich pociech. Tak nie było, to było prawdziwe i zobaczyłem, kiedy mnie zabrali na kolejny rytuał na cmentarzysku. Opuszczone miejsce spowite przez mgłę, powodowało u mnie dreszczyk strachu. Przy świecach, krwi kota zaczęli po raz kolejny dokonywać "kontaktu z panem". Tym razem coś im się udało. Jeden z członków padł na ziemię nieprzytomny, a kiedy do niego podeszliśmy, to nagle wstał i spoglądał na nas takim pustym wzrokiem. Nie zachowywał się normalnie. Jego ruchy były powolne. Zapytał przewodniczącego, aby ten zdradził powód przywołania go, a oni chcieli kolejne zadanie. Zimny głos, który wydawał się, że osoba stała w oddali. Myślałem, że to kolejna gra. Myślałem. Właśnie. Były to tylko moje myśli, a ten osobnik co był w środku mojego kolegi wyczuł to i wyciągnął w moją stronę dłoń. Podniósł mnie jedną ręką trzymając za gardło. Dusiłem się i ze strachem spoglądałem na mego oprawcę. "Teraz wierzysz, śmiertelniku?" po tych słowach rzucił mną, jak marionetką. Od tamtego momentu przestałem sądzić o tych wszystkich przeczytanych rzeczach jako bajkach. Teraz to było prawdziwe, a demon miał dla nas plan. Mieliśmy wyruszyć do pewnego miasta i tam dokonać rytuału. Reszta wiedziała, gdzie mamy wyruszyć, a dla mnie to był pierwszy raz.