Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Pierwsze na co zwrócił uwagę wchodząc poza samym wystrojem restauracji był mężczyzna stojący przy jednym ze stolików. Rozejrzał się na boki wypatrując innych ludzi ale nikogo więcej nie było. Zrobił kilka kroków by nie stać przy drzwiach.
- Kim jesteś? Czy to ty jesteś tą osobą która ma dla mnie te "cenne informacje"? - zapytał gdy Campbell zwrócił na niego uwagę.

Usiadł na jednym z krzeseł, uważnie przyglądając się mężczyźnie. Położył kapelusz na stoliku, a tuż obok pistolet. Potem rzucił okiem w stronę wejścia.
- Niedosłyszałem pańskiego imienia panie...?

Moriarty wszedł do środka, zamykając za soba grzecznie drzwi. Ściągnał kapelusz z głowy, po czym nazwyczajniej w swiecie zbliżył się do stolika i usiadł.
Dwójke przywital skinienem. - Dobry Wieczór. - Nie zatrzymał na nikim dłużej spojrzenia, kładaąc kapelusz na stole i poprawiajac wlosy.

Michael Campbell
Arthur Turner
Edward Moriarty
Restauracja Hugo - West Englewood - Southwest Side
Sierpień 1930, Ostatnia Noc

Sztukmistrz

Drzwi zaskrzypiały. Cała trójka spojrzała w stronę drzwi prowadzących do kuchni. Były tam? Nikt z nich tego nie pamiętał. Może były, może nie. Ważne było, że ktoś wyszedł do nich. Mężczyzna podniósł swój kapelusz i przywitał się skinięciem. Długie włosy, nieogolony, na dodatek w luźnym ubraniu. Wyglądał jak cygan, których widzieli niedawno. Czyżby to on ich zaprosił? Wszystko wyglądało, że tak.
- Witam państwa. - podszedł do stolika, gdzie już siedzieli. Również położył swój kapelusz na stole. - Pierw się przedstawię. Jestem Rashai. - imię, które pierwszy raz słyszeli, ale jednak coś rozpoznali. Arthur i Edward zrozumieli dość szybko, że rozmawiają z wampirem, natomiast Michael czuł podobną aurę do osób, które spotkał w klubie Artemis. Te osoby były związane ze światem nadnaturalnym. Rashai po przedstawieniu się usiadł. - Nie musicie mi się przedstawiać, może później wymienicie się imionami. Pytania możecie zadać później. Opowiem wam trochę o mojej przeszłości, później powód mego przybycia do Chicago, a na koniec was poproszę o pomoc.

- Może się domyślacie, może nie, ale jestem wampirem, a w mych żyłach jeszcze krąży romańska krew. Od wielu, wielu lat zajmuje się swoją rodziną, z którą podróżuję po Europie. Kilka lat temu to wszystko się zmieniło. Nasze spokojne lata się skończyły, a to za sprawką pewnej grupki wampirów. Rosselini. - nazwa, która nic nikomu nie mówiła. - Ci włosi to nekromanci, bardzo wprawni i bardzo sadystyczni. Kiedy zostaje ci porwany członek rodziny, to wszyscy chcą zemsty, w tym ja. Jednak to co zrobili, było o wiele gorsze. Nie będę wdawał się w szczegóły, ponieważ niektórzy tutaj mogą zwrócić. Ważne jest, że nie robili to tylko nam, ale innym też. Od tamtego momentu poprzysiągłem zemstę - zabić wszystkich Rosselini. Przyprowadziła mnie ona tutaj, do Chicago. W cieniach przebywaliśmy i obserwowaliśmy Rosselini. Oto co udało nam się odnaleźć. - po czym wyciągnął jakiś wisiorek i położył na stole. Cała trójka czuła, że z nim jest coś nie tak. Srebrny wisior, fizycznie, nie wydawał się dziwny, ot zwykły naszyjnik. Jednak było coś w nim, coś okropnego. Wydawało się, że nawołuje do kogoś, a te rzeczy słyszeli Campbell i Moriarty. Coś lub ktoś żądał uwolnienia. - Ich nekromantyczne wybryki, oto ich efekt. Naszyjnik w których zaklęta jest dusza, duch, czy jakkolwiek chcecie to nazwać. A to tylko początek. Oni przybyli tutaj z Nowego Jorku. Nie, aby rozciągać swoje wpływy. Nie, aby bawić się w politykę. Nie, oj nie. Dla nich Chicago... to miejsce do testów. Mają w zanadrzu mnóstwo pomysłów i są gotowi je zmienić w rzeczywistość, a ten naszyjnik, te naszyjniki, są ich pierwszym krokiem. Wszystko się dzieje pod waszym nosem. Wszystko pod banderą Al Capone. Wiedzą, że jestem w mieście. Wiedza, że na nich poluje. Nie wiedzą jednak, że szukam sprzymierzeńców poza mej rodziny. Dlatego rozpocząłem me poszukiwania. Inne wampiry? Nie, oj nie. Zbytnio zainteresowani są własnymi tyłkami, polityką i robieniem sobie nawzajem pod dupę. Przychodzę do żyjących i proszę o pomoc, inaczej Rosselini spowodują, że nie będzie więcej takich jak wy.

Arthur parsknął gdy usłyszał coś o duchach i nekromancji. Brednie - takie określenie przyszło mu od razu do głowy.
- Nie spodziewałem się usłyszeć czegoś takiego. - odparł obojętnym tonem.
- To wszystko to bardzo interesująca bajeczka panie Rashai... Obawiam się jednak że nie mogę panu pomóc. Nie wiem nic o tej rodzinie ani o panu. Nie dotarły do mnie też żadne informacje na temat "nekromantycznych praktyk", które jak się domyślam są niczym innym jak nielegalnym eksperymentowaniem na zwłokach.

Edward powoli dopalił papierosa, a potem zapalił kolejnego. - Jeśli chce pan podyskutować na temat moich usług, będziemy musieli to uczynić w innym towarzystwie, chociaż restauracje są dobre. Poza tym bede potrzebował imion i adresów. Nie obchodzi mnie stan pańskiej głowy, bez urazy, ale jeśli bedzie to opłacalne, możemy przedyskutować współprace.-

Teraz Edward patrzył się na Arthura. Papieros miał ustach, a dłonie oparte o kieszenie kamizelki. Siedział w ciszy i wpatrywał się w niego, pewnie przez pistolet który położył na stole.