Forum Sesyjne WoD Havoc'a

Godzinę wcześniej...
Neftis płakałaby, gdyby tylko jej duszy nie opinał ciasny gorset czystości i dyscypliny.  Ostatnie piętnaście lat wydały się trwać dłużej niż minione stulecia jej istnienia. Teraz znalazła się w centrum świata, położonym pośród siedmiu wzgórz Rzymie. Miasto to było okrutne i gdyby mogła, nienawidziła by go za cały brud jego ulic, niszczące intrygi i tajemnice. Tajemnice trujące umysły jego mieszkańców, tak śmiertelnych jak i wiecznie ucztujących kainitów.

             Brązowa skóra błyszczała od intensywnie pachnących olejków. Jej małe, ale kształtne, jędrne i sterczące nieco ku górze piersi, okryte były tylko złotym łańcuchem ozdobionym symbolem Ozyrysa. Wąska talia płynęła delikatną, falistą linią aż do obfitych bioder, sprawiając wrażenie iż sylwetka kobiety przypominała klepsydrę.
Prócz wspomnianego łańcucha, nagość Neftis zakrywała tylko prześwitująca, biała egipska suknia, a na jej ramionach lśniły bransolety mieniące się tęczowym blaskiem kamieni rubinów, szmaragdów, opali i nefrytu.
             Po obu jej stronach klęczały czarne jak heban numidyjskie niewolnice. Trzymały one w dłoniach olbrzymie, pierzaste wachlarze co postronnemu spokrewnionemu mogło się wdać niezwykle osobliwe. Na przeciw kapłanki, rozłożony na atlasowych poduszkach we władczej i lekceważącej pozie leżał senator Ventrue. Jego usta wykrzywione w pogardliwym półuśmiechu oblizywał czarny, wyschnięty język.
Udało mi się załatwić spotkanie z naszym władcą, wiem, wiem, nie było łatwo, dlatego chciałbym wiedzieć co z tego będę miał – odezwał się głosem kupczyka sprzedającego toaletowe gąbki. Mrugnął też przy tym okiem, co w kobiecie wzbudziło jeszcze większą odrazę.
Neftis przysunęła się w jego kierunku i uklęknęła składając dłonie na kolanach.
    -Mogłabym cię zgnieść jak chrząszcza, od którego mniej znaczysz w moich oczach -pomyślała i postarała się o to by jej wzrok przekazał to co wypowiedziała dusza.
Domyślała się jednak, że jeśli nie znajdzie ochrony, jej krew może być łakomym kąskiem ze względu na moc i wiedzę w niej zawartą.
-Wspaniale Mariuszu Gerinikosie Septimusie, wiedz, że jestem Ci wdzięczna i jeśli kiedyś zapragniesz wyzwolić się od kajdan nocy możesz liczyć na wsparcie i moje wstawiennictwo u Ozyrysa. Wyrecytowała beznamiętnie.
Ventrue fuknął i wykrzywił twarz w grymasie udającym zaskoczenia i zawód.
    - Ach piękna Pani Neftis, wiesz, że to nie dla mnie, Ja zbyt kocham siebie, zbyt lubię się bawić, nie zostanę jakimś zmurszałym filozofem lub pustelnikiem. - Spojrzał na nią i roześmiał się.

Neftis skinęła głową na jedną z niewolnic, a ta wstała i po chwili przyniosła głębokie naczynie wypełnione ciemną cieczą, od powierzchni której odbijało się światło oliwnych lampek. Marius wziął w dłonie naczynie i poruszył nozdrzami – Krew byka? Ależ Pani, ja nie należę do plebsu, poza tym gustują w innych trunkach. - Mówiąc to spojrzał wymownie na niewolnicę odbierającą z jego dłoni misę.
- Zatem to wszystko, przekaż Panu że przybędę – przerwała mu mocnym i zdecydowanym głosem, po czym wskazała na  prowadzące ku górze schody strzeżone przez dwa kamienne sokoły.
- I jeszcze jedno, pamiętaj o dyskrecji. - Ostatnie słowa wymawiała bez przekonania, zdążyła już poznać Rzym razem z jego wężowymi językami i dłońmi pełnymi sztyletów.

Neftis
Plac - Forum Romanum

Forum Romanum

Najważniejszy plac w całym mieście, a nawet w imperium. Tutaj urzędowali króle, kiedy Rzym był jeszcze królestwem. Pozostałości po republice dalej są, w formie senatorów, ale teraz doszło wiele nowych budowli i systemów. Cesarstwo. Początek tej ery pozostawił sobie znak w formie świątyni Cezara. Ludność uznała go za boga. Czczą go, a każdy następny Cezar jest okrzyknięty istotą boską. Dość ciekawe zważywszy na to, że byli oni tylko ghoulami. Prawdziwi bogowie zasiadali w nocy, kiedy plebejusze spali. Mogli oni modlić się do Saturna, Jowisza czy Wenus, którzy prawdopodobnie też byli jakimiś wampirami wcześniej, ale jedno jest pewne - to wszystko to zabawa marionetkarzy. Pociągają za liny, a ich kapłani-marionetki czynią to co im się każe. Wszyscy u władzy w jakimś stopniu są marionetką. Może nawet wiedzą o tym, że są i służą mając nadzieję na Spokrewnienie? Tak, to na pewno tak jest. Neftis rozglądała się po placu. Poza świątyniami do najróżniejszych bogów Cesarstwa, to jeszcze były inne, równie ważne budynki, jak Tabularium czy Curia Iulia. Archiwum, gdzie przechowywano najważniejsze dokumenty prawne ze wszystkich dziedzin państwa. Drugim był budynek przeznaczony na posiedzenia senatu. Prawdopodobnie to było miejsce, gdzie będzie miało miejsce spotkanie. Tam też zasiadał Wieczny Senat, gdy była jakaś sprawa do omówienia lub co miesięczne narady. Czy ktoś o tej porze tutaj był? Policzyła z dwudziestu osobników. Połowa z nich to legioniści. Wszystko wskazywało, że to wampiry, szczególnie, że bez problemów rozmawiali z innymi osobami na placu. Dwóch Nosferatu. Grupka bogatych osobników. Jakiś gladiator. Wszystko wampiry. Jednak żaden z nich nie pasował do opisu Antoniusa lub jego kochanki Beshter. A co z Marcusem Gerinicusem Septimusem? Widziała go z oddali. Chyba postanowił od razu pójść do Forum Romanum. Miała dłuższą chwilę, zanim Ventrue pojawi się na placu.

Neftis
Plac - Forum Romanum

Zazdrośni. Nieufni. Nienawistni. Nie widziała nikogo, którego emocje wskazywały na wartego oświecenia. Wszyscy spaczeni. Głęboko zakorzeni w polityce świata Kainitów. Znaki, które widziała - ruchy, emocje, stroje, nie pomogłyby w jej celach. Każdy z nich miał swoją przyszłość. Odmienną od jej samej. Mogłaby jednemu powiedzieć, aby za dwie noce nie wychodził ze schronienia, a innemu, aby zaufał osobie, która przyniesie prezent. Wizje, a w szczególności znaki nigdy nie musiały być całkowitą prawdą. Myśląc, że kogoś ratuje, mogłaby go niepotrzebnie nakierować na niebezpieczeństwo. Czy tylko tyle? Nie było żadnej wizji dla niej? Dobrze pamiętała najważniejszą wizję, która zdecyduję o losie jej przybranego syna. Jej życie się skończy, ale swoimi decyzjami mogłaby zapewnić jemu lepsze życie. Czym była ta wizja? Neftis miałaby problem z opisaniem jej, mimo iż była prosta. Strach, bezradność. Te rzeczy powstrzymywały ją od ujawniania prawdy - to są jej ostatnie noce. Pytanie tylko kiedy? Wiedziała jak. Ogromny czarny waż o zielonych oczach miał ją pożreć. Nie, on nie był czarny. Był zrobiony z cieni. Nie było widać łusek. Nie było widać białych kłów. Cienie z zielonymi oczyma miały ją pożreć. Lasombra? Setyci? Czy ktoś jeszcze? Nie, nie mogła skupiać się tylko na wizji. Miała cel. Swój ostatni cel. Symbol Tota ulżył jej. Kamień z jej nieumarłego serca spadł i mogła pójść naprzeciw Marcusowi Gernicusowi, który zatrzymał się na placu i rozejrzał. Cienie zasłaniały Neftis, więc Ventrue nie zobaczył jej. Miał zamiar czekać na nią przy schodach do Curia Iulia.

Neftis
Curia Iulia - Forum Romanum

Theme

Kilka osób w pobliżu spoglądało na Neftis. Podziwiali jej wygląd i dźwięk jej głosu, ale stali daleko. Szeptali z uśmiechem i próbowali trzymać kontakt wzrokowy. Chcieli na nią spoglądać Głównie to byli legioniści, ale znalazł się przynajmniej jeden wampir w drogich szatach. Zauważyła jednak, że inne wampiry, które były blisko i prawdopodobnie nie były dotknięte mocą Neftis były bardzo podejrzliwe. Szepty, które oni musieli wymieniać pewno nie były przychylne. Senatorzy to nie marionetki, to marionetkarze. Każdy z nich ma swoją Domenę w mieście. Kawałek ziemi, który nazywa swoim. Nie są jakimiś słabeuszami, którymi można się bawić do woli. Tym bardziej nie była osoba, z którą miała się spotkać. Marcus miał ją tam zaprowadzić. Z uśmiechem odpowiedział jej "Oczywiście, droga Neftis. Proszę za mną. Antonius już czeka.". Nie było co tutaj zostawać, więc ruszyła za nim. Pierw musieli minąć korytarz z rzeźbami. Królowie, ważni senatorowie, Juliusz Cezar i inni. Marcus otworzył przed nimi główną salę obradową.

Sala Wiecznego Senatu

Okrągłe pomieszczenie. Trzy rzędy drewnianych siedzeń. Pomieściłoby około dwieście Senatorów albo więcej. Za dnia wykorzystują to miejsce ludzie, aby decydować o losie ludzi. Prawda jest zupełnie inna. Mają tak mało do decydowania, co plebejusz, który wstaje rano, aby iść w pole. Prawdziwymi panami i osobami decydującymi są wampiry, Kainici. Marionetkarze mają swoich agentów w ludzkim Senacie, aby kontrolować decyzję. Wszystko musiało iść według ustaleń prawdziwej władzy - Wiecznego Senatu. Zgromadzenie najważniejszych wampirów i tych co posiadają własne Domeny w mieście. Oni decydowali czy na targach będą sprzedawane pomarańcze, czy jakaś klasa otrzyma prawa i najważniejsze, jaki krok wykona Imperium. Decydowali o losach milionów śmiertelników. Według plotek, nikt naprawdę nie rządzi Wiecznym Senatem, ale kto wierzy w takie plotki? Ktoś na pewno dzierży znaczącą władzę. Może klan Lasombra? Może to Nosferatu? Albo Salubri? Cappadocjanie? Ventrue? Toreadorzy? Wiele opcji, tak mało odpowiedzi. Niestety polityka wampirów jest bardziej zagmatwana niż zwykły śmiertelnik potrafi zrozumieć. Zatem z kim tak naprawdę spotyka się Neftis? Nie jest to władca?

Antonius

Po środku były dwie osoby. Pod ich nogami leżały martwe ciała pokryte krwią. Zapewne ich obiad. Dwóch młodych mężczyzn, pewno nie mieli 16 lat. Wypici do cna. Z dwójki wampirów najważniejszy był Antonius. Ten wampir ma na swoim karku tysiące lat. Słyszała o nim wiele. Childe of Ventru. Spokojny, kalkulujący, zimny. Jest jednym z tych co sądzą, że klan Ravnos napadł na jego Sire. Widziałeś w mieście jakiegoś Ravnosa? Chodzą plotki, ale mają one krótkie nogi. Antonius jest wysokim brunetem, którego starożytne oczy oceniają Neftis z góry na dół. Nie odzywa się. Czeka, aż zrobi to ktoś mniej ważny. Po jego posturze było już widać, że będzie trudno cokolwiek wyciągnąć od niego, a za głupie pytanie był gotów ściąć głowy. Prawdopodobnie według niego to spotkanie to strata czasu, ale to tylko domysły. Takie zachowanie bardziej pokazuje jego kochanka - Beshter.

Beshter

Childe of Ishtar. Ta wampirzyca, która była starsza od Neftis i niektórzy by powiedzieli, że piękniejsza od Egipcjanki. Była prawie całkowicie naga, jedynie miała jakieś elementy biżuterii na sobie. Aktualnie leżała na ciałach i bawiła się dłonią jednego z nich. Nie była zainteresowana tym, że Neftis z Marcusem pojawiła się przed nimi. O tej wampirzycy, to Neftis wiedziała bardzo mało, oprócz tego, że jest kochanką Antoniusa oraz że po śmierci Ishtar przejęła jej kult, który tak długo nie istniał, jak na wampirze lata. Prawdopodobnie Toreadorka znudziła się kultem.

Marcus obawiał się Antoniusa. Nie podchodził na bliską odległość. Nie chciał go rozgniewać. Jeśli nawet nie są oni władcami klanów Ventrue i Toreador, to nadal są najsilniejszymi przedstawicielami tych klanów.
- Erm, panie Antoniusie. Przyprowadziłem panią Nefts. - pokazał dłońmi. Miał nadzieję, że przejmie rozmowę, aby mógł odejść. Wzrok Antoniusa nie zmieniał się. Nadal w bezruchu spoglądał na dwójkę. Beshter przestała się bawić ciałem i zaczęła całować nogę Ventrue.

Neftis
Curia Iulia - Forum Romanum

Antonius nie drgnął, czy to kiedy Neftis się odzywała, czy Marcus prosił o odejście, a nawet kiedy to Beshet zaczęła całować go coraz wyżej - omijała ubrania i szła od razu do jego szyi. Po chwili dopiero się odezwał. Jego starożytne oczy spojrzały na Marcusa. Neftis przez chwilę czuła, że coś mogło pójść nie tak z Prezencją, którą użyła wcześniej. Czyżby wiedział? Dwójka starożytnych wampirów stała przed nią. Szansa, że potrafili rozpoznać zauroczoną osobę była ogromna. Słowa wypowiedziane przez Antoniusa były inne niż sądziła.
- Dziękuję, Marcusie Gerinicusie Septimusie. Odejdź. Zostaw nas samych. - kilka prostych słów, a wystarczyły, aby Senator ukłonił się. Neftis widziała, że dłoń Marcusa drgała, kiedy się schylał. Przeszło mu, kiedy zaczął odchodzić. Wtedy oczy Antoniusa skierowały się na Neftis, a kiedy byli tylko we trójkę, to się odezwał. - Czemu poszukujesz opieki i schronienia? - dość ważne pytanie. Musiał wiedzieć, że Neftis miała już posiadłość i służbę, więc czemu prosi o schronienie? Prawdopodobnie pytanie było bardziej "przed czym?" niż "po co?". W tym świecie wampir musi sobie radzić sam albo oddać hołd silniejszemu, aby ten go ochronił. Czy Neftis miała szansę obronić swego domu? Na pewno większe niż jakiś ancillae czy Senator.

Neftis
Curia Iulia - Forum Romanum

Wręcz grobowa cisza zapadła, która była przerywana przez cmoknięcia Beshter. Dalej ignorowała Neftis, ale kiedy ta zaczęła mówić o jaką ochronę jej chodziło, to zatrzymała się na moment. Antonius nie drgnął przez cały monolog Dziecka Ozyrysa. Wampirzycy się wydawało, że jego mroczne serce jest niewrażliwe na jakiekolwiek prośby. A dyscyplina, Bardo, którą wykorzystała zdawała się nie mieć na nim żadnego efektu. Nie raz musiała użyć tej dyscypliny, aby uchronić siebie, a przede wszystkim innych. Czyżby tym razem nie zadziałała? Na to wyglądało. Czekała tylko z nadzieją, że to co robi nie obróci się, nie przeciwko jej, ale przeciwko jej bliskim. Po dość długiej chwili, Antonius się ponownie odezwał. Tym razem jego kamienna twarz zniknęła i pojawił się mały uśmiech. Trudno było wyczytać czemu się uśmiechnął. Może to było z powodu, że Beshter mu coś szepnęła od ucha? Możliwe.

- Pani Neftis. Przybywa pani z ogromną prośbą. Nie przychodzi pani prosić o ochronę dla siebie, ale dla innych. Jest to bardzo interesujące. Słyszałem historię o waszym... odłamie, ale nigdy nie sądziłem, że jest prawdziwy. Stoisz teraz przede mną, jak latarnia nadziei. Nie jest mi przykro to mówić - tutaj światło nie świeci. Nie w tej sali. - posunął dłonią, jako znak, że ma na myśli siedzenia. Miejsca, gdzie Wieczny Senat zasiada. - Jestem jednak skłonny pomóc w zamian za coś innego. - Antonius wtedy przestał się odzywać. Neftis sądziła, że to jest moment kiedy to ona miała mówić, ale jej coś również przerwało. Nawet Beshter przestała, aby spojrzeć co się dzieje. Ktoś szedł korytarzem. Ktoś się tutaj zbliżał. Ciężkie kroki.

Ta-urt

Theme

Wtedy Neftis usłyszała bardzo znajomy głos. Głos, o którym chciała zapomnieć. Głos, którego nigdy nie chciała usłyszeć. Głos, który, gdyby żyła, powodowałby, że ciarki przechodziły. Należał od Ta-urta, Childe of Sutekh, lepiej znanego jako Set. Prawie dwu metrowy mężczyzna, którego uśmiech był tak przyjacielski, że czułeś sztylet w swoich plecach. Oszust co nie miara. Nie raz Neftis musiała mieć z nim do czynienia. Z nim lub przynajmniej z jego agentami. Po raz kolejny przez te wieki spotkała się z nim i to w najgorszym momencie. Chciał ją zabić? Na pewno. Chciał się pozbyć wszystkich Dzieci Ozyrysa? To było oczywiste, jak słońce. Problem był jeden - był bardzo potężnym Kainitą. Ale nigdy nie widziała, aby walczył. Nigdy nie dochodziło do rękoczynów między nimi, nie ważne jak bardzo jadem plum Setyta, to Dziecię Ozyrysa potrafiło stać i przyjmować ciosy wrogiego wampira.

- Czyżby moje uszy się przesłyszały? Czy to nie przepiękna Neftis? Dziecię Nilu, ukochana. - odezwał się. Lekko odwróciła się i go po raz kolejny w tym nieżyciu musiała ujrzeć. Czarne włosy spięte w długi kucyk. Na gołej klatce zwisał symbol Seta, boga, jak i Sire of Ta-urt. Dolna cześć była zakryta czarną szatą, która była na tyle długa, że szurała po podłodze. Trudno byłoby w tym uciekać, ale on nie musiał. Nie niósł żadnej broni, a na pewno gdzieś ją schował lub jego sługa trzyma dla niego na zewnątrz. Ta-urt nie boi się pojawić w mieście, mimo iż Salubri z chęcią by go zabili? Dość interesujące. - Wybacz, Antoniusie i ty, Beshter, jak zwykle piękna. - zwrócił się do pary, kiedy podszedł bliżej, wręcz na wyciągnięcie ręki do Neftis. - Nie chciałem przeszkadzać w rozmowie, po prostu przechodziłem obok i usłyszałem głos mej ukochanej Neftis. Musiałem sprawdzić czy to naprawdę ona. - Beshter ani Antonius się nie odzywali. Prawdopodobnie kalkulowali co tutaj powiedzieć. Gdyby Neftis chciała, to mogłaby się odezwać.

Neftis
Curia Iulia - Forum Romanum

- Ta-urtcie. Tolerujemy twoją obecność, ale nie twoje grubiaństwo. - odezwała się Beshter, pierwszy raz podczas całego spotkania. Głos miała piękny, jakby należał do jakiejś bogini. Spoglądała niezadowolona na Setytę, który dalej się uśmiechał, ale słysząc słowa wampirzycy ukłonił się.
- Najmocniej przepraszam, o bogini. Nie chciałem nikogo obrazić. Ma ciekawość była zbyt silna i złamałem proste zasady etykiety. To się już więcej nie powtórzy. - słodził ile się dało. Neftis czuła, nie, wiedziała, że ten Setyta to tylko same problemy. Jego słodzenie równie dobrze oznacza, że za chwilę zaatakuje i ich wszystkich wymorduje. Nie wiedziała, nawet czy to była wizja czy tylko jej paranoja, ale na sekundę zobaczyła, jak to Ta-urt wszystkich w tych sali zabija, kapie się w ich krwi i z uśmiechem spogląda na Neftis, zanim ostatecznie i ją zabije. Gdyby miała serce, to właśnie by jej biło jak oszalałe.
Beshter i Antonius stali tak spoglądając na Ta-urta. Prawdopodobnie rozmawiali ze sobą na inny, wampirzy sposób. Najlepszym kandydatem była telepatia, moc dyscypliny Nadwrażliwość. Po chwili Antonius musiał przerwać ciszę i zdjąć uśmieszek z twarzy Setyty.
- Beshter tymi słowami chciała cię grzecznie wyprosić. Nie każ nam czekać. - Neftis czuła, że te słowa, mimo iż proste, miały ogromną wagę. Ventrue mógłby wręcz rzucić się na Setytę, gdyby ten odmówił. Dziecię Ozyrysa też poczuła siłę osobowości, którą robił duet Toreador i Ventrue przed nią. Na krótką chwilę miała ochotę po prostu wyjść. Nie byłby to pierwszy raz, więc potrafiła sobie radzić z potężnymi osobowościami innych wampirów.
Uśmiech z twarzy Setyty na chwilę zniknął, aby pojawił się znowu. Cichy śmiech, tyle usłyszała Neftis będąc blisko Ta-urta.
- Oczywiście, głupiec zemnie. Proszę po raz kolejny o przebaczenie. Opuszczę ten budynek. - po czym zrobił głęboki ukłon i odwrócił się. Spojrzał na Neftis swymi zielonymi ślepiami. - Będę czekał na zewnątrz, o ukochana. - a następnie ruszył w stronę wyjścia. Zostawiając trójkę samych, w ciszy i spokoju.